Wednesday, September 29, 2010

တစ္ခ်ိန္တုန္းက တကၠသိုလ္(၁)

အခ်ိန္က သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္...
မႏၱေလးကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ ၏ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား မွာ Project ဆိုေသာ္ ဒုကၡႀကီး ႏွင့္ နပမ္းလံုးေနႀကရသည္။ အုပ္စုလိုက္လုပ္ရမည္ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ တြဲေရးခြဲေရးမွာ အေတာ္ပင္ဂယက္ရိုက္ေနရေပသည္။
ကိုေတေလတို ့သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ကေတာ့ အရက္ကေလးတျမျမႏွင့္ မို ့မည္သူမွ် မတြဲခ်င္ႀက။ ေသာက္ေဖာ္စားဖက္အခ်င္းခ်င္း တြဲရမည္ဆို ေတာ့ ဘူဘူခ်င္း ဘယ္လို မွ တစ္ျဖစ္မလာ ႏိုင္မွန္းသိႀကသည္။ ထို ့ေႀကာင့္ မ်က္ႏွာေလးမ်ား ငယ္စြာျဖင့္ စာလုပ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ ဟို ့လူ အေဖေတာ္ရႏိုး ၊ဆရာေတာ္ရႏိုး အေတာ္ပင္ဂြက်ေနႀကေလသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေသာက္ေဖာ္စားဖက္မ်ားကို အကူအညီေပးတတ္ေသာ ဆရာရဲ ၀င္း ႏွင့္ ဆရာေအာင္ထက္ တို ့ ဂိုဏ္းသို ့ လူခြဲျပီး ၀င္ႀကရသည္။

ကိုေတေလတို ့အရက္သမားမ်ား ကို တြဲမည့္သူမရွိသည္မွာ မထူးဆန္းလွေသာ္လည္း ေက်ာင္းတြင္စာလည္းလုပ္ျပီး ေတာ္လည္းေတာ္ ေသာ ရန္ကုန္သူ တရုတ္မဒမ္းေလးမီမီလွိုင္ ခမ်ာ တြဲရမည့္သူ မရသည္မွာ ထူးဆန္းသည္။ ေနရာတကာ ဆရာမႀကီး လုပ္ခ်င္ေသာ
ညင္ေလးရွိေသာေႀကာင့္ျဖစ္မည္ထင္သည္။ သူမခမ်ာ project တစ္ခုလံုး တစ္ေယာက္ထဲ လုပ္လွ်င္ပင္လုပ္ႏိုင္ ေလာက္သည္ဟု ထင္ထားသူျဖစ္သည္။ ထို ့ေႀကာင့္ တြဲမည့္သူမရေသာ အခါ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားထံအပူကပ္ျပီး တစ္ေယာက္ထဲလုပ္ခြင့္ေတာင္းသည္။ ဆရာမမ်ားကလဲ Project သည္ တစ္ေယာက္ထဲလုပ္၍ မရေႀကာင္း၊ အမ်ားႏွင့္ စုေပါင္းျပီး လုပ္မွ တိုးတက္၍ ျမန္ဆန္စြာျပီးႏိုင္မည္ ဟု ၀ုိင္း၀န္းနားခ်ျပီး ထို အခ်ိန္ က လူလိုေနေသးေသာ ဆရာျငိမ္းခ်မ္းေလး ႏွင့္ ေအာင္ဆန္းတို ့အုပ္စု သို ့ ထဲ့ေပးလိုက္သည္။

ထိုအခါမွျပႆနာက စေတာ့သည္။ အျမဲတမ္းဆရာ လုပ္လို ေသာ ျငိမ္းခ်မ္းႏွင့္ သဘာ၀ဆရာမ မီမီလိွုင္တို ့မွာ သူလုပ္မည္၊ငါလုပ္မည္ ႏွင့္ အခ်င္းမ်ားႀကရသည္။ ၃ ႏွစ္ခန္ ့စာအုပ္ထူႀကီးမ်ားကိုင္ကာ လွန္ႀကည့္ဘူးေသာေက်းဇူးေႀကာင့္ ျငိမ္းခ်မ္း မွာ Press any key to continue ေပၚလာလွ်င္ Enter ေလးေခါက္လိုက္လွ်င္ရေႀကာင္းသိေနျပီျဖစ္သည္။ ထို ့ေႀကာင္စာအုပ္ ထဲမွ ပါေသာ ဆီအေပါင္းအေပါင္း ကို ေသခ်ာစြာရြတ္ဖတ္ျပီး ဘယ္လို ေရးလိုက္ႏိုင္ေႀကာင္း ျငိမ္းခ်မ္းမွ သူ ့ အုပ္စုကိုေျပာသည္။

ဆရာမ မီမီလွိုင္ကလည္း အားက်မခံ အိုအို ပီ ဆိုလွ်င္ ဘယ္သူမွ ဆရာတင္ဆရာမလိုေႀကာင္း သူမသာ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ ေရးႏိုင္ေႀကာင္း၊ ရန္ကုန္မွကတည္းက ဆီ ကို ေရလို ေသာက္လာသူျဖစ္ေႀကာင္း အျပိဳင္ေျပာေနႀကသည္။
ဆရာႏွစ္ေယာက္ေႀကာင့္ ေအးေအးခိုင္တို ့မွာရန္မပြားေစရန္အတြက္ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္လံုး အျပိဳင္ေရးႀကရန္ ႏွင့္ ေအာင္ဆန္းမွ ႀကားလူအျဖစ္ျဖင့္ ေနကာအကူအညီေပးမည္ျဖစ္ေႀကာင္း ညိွုႏိွုင္းေပးလိုက္ႀကသည္။ စာရြက္စာတမ္း ႏွင့္ စာအုပ္ကို ေအးေအးခိုင္တို ့
မိန္းကေလးမ်ားမွ လုပ္မည္ဟု သေဘာတူထားႀကသည္။

ပထမဆံုးလုပ္ရမည္က အခ်က္အလက္ စတင္စုေဆာင္းရန္ Survey ဆင္းႀကရမည္ျဖစ္သည္။ ထို ့ေႀကာင့္ ပထမဆံုး မီမီလွွုိင္က ဘဏ္လုပ္ငန္းအေႀကာင္း Project ေရးရန္ အဆိုျပဳသည္။ ထို ့ေႀကာင့္ အုပ္စုလိုက္ျမိဳ ့ထဲရွိ ဘဏ္တစ္ခု သို ့ စု၍ ခ်ီတက္ႀကသည္။ ဆရာမ်ားေသာအဖြဲ ့ပီပီ ေသခ်ာေစရန္ လိုက္မွတ္ရံုသာမက ေျပာသမွ် Record လုပ္ထားႏိုင္ေစရန္
Walkman player ေလးမ်ားပါယူေဆာင္လာႀကသည္။ မန္ေနဂ်ာကလည္းပ်ဴငွာစြာပင္ ေမးသမွ် ရွင္းျပေပးသည္။ ဆရာျငိမ္းခ်မ္းႏွင့္ မီမီလွိုင္တို ့မွ အားက်မခံအျပိဳင္ပင္ ေမးေနႀက သည္။
မန္ေနဂ်ာခမ်ာ မည္သူ ့ေမးခြန္းေျဖရမည္မသိျဖစ္ျဖစ္သြားရသည္။ ဆရာႏွစ္ေယာက္၏ အားက်မခံေမးခြန္းမ်ားေႀကာင့္ ဘဏ္လုပ္ငန္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ အခ်က္အလက္
မ်ားစြာ အားလံုးလို လို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ရလိုက္ႀကေပသည္။

အခ်က္အလက္မ်ားရေတာ့ မီမီလွိုင္ မွ အခန္းေအာင္းျပီးတစ္ေယာက္ထဲ ေရးရန္ႀကိဳးစားသည္။ သို ့ေသာ္ တကယ္ေတာ့ ေလသာႀကီးခဲ့ေသာ္လည္း အေတြ ့အႀကံဳကမရွိ ၊ တကယ့္ေရးရမည့္ အခ်က္မ်ားမွာလည္း အလြန္မ်ားလြန္းေသာေႀကာင့္ နဲနဲေလးစႀကည့္လိုက္ ေရးရင္းလည္သြားလိုက္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးလက္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ သို ့ေသာ္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္မွန္း မေျပာေသးပါ။ ျငိမ္းခ်မ္းအေျခအေန ကို ေစာင့္ ႀကည့္ရေသးသည္။

ျငိမ္းခ်မ္းမွာလည္းမီမီလွုိင္နည္းတူသာျဖစ္ေလသည္။ စာအုပ္ထဲတြင္လည္း ဘဏ္လုပ္ငန္းအေႀကာင္းေရးထားေသာ Program မ်ားပါေလမလားဟု
၀ယ္စုထားေသာစာအုပ္မ်ားထဲလိုက္ရွာႀကည့္ေသးသည္။ ကူးစရာလည္းရွာမေတြ ့ေသာေႀကာင့္ မည္သို ့ျပဳလုပ္ရမည္မသိျဖစ္သြားသည္။ျပီးမွ မီမီလွိုင္မ်ား
ေရးလိုက္ႏိုင္လွ်င္အခက္ဟူ၍ ေအာင္ဆန္းကို တိတ္တဆိတ္တိုင္ပင္ႀကည့္ရသည္။ ေအာင္ဆန္းက မီမီလွိုင္ဆီက စကားေခါက္ႀကည့္ျပီးျဖစ္သည္။
ဆရာမ်ားမေရးႏိုင္မွန္း သူသိျပီးျဖစ္သည္။ ထို ့ေႀကာင့္ တစ္ဘက္လွည့္ျဖင့္ ဘဏ္လုပ္ငန္းသည္ ႀကီးေသာေႀကာင့္ မိမိတို ့မွာ အခ်ိန္မလံုေလာက္ႏိုင္ေႀကာင္း
ဆင္ႀကီးတုိ ့သူရိန္ေမာင္ေမာင္ တို ့မွာ ျဖစ္သလို လုပ္ျပီး တင္ရန္ပင္အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသလို ႀကားရေႀကာင္းထို ့ေႀကာင့္ ဘဏ္ႀကီးတစ္ခုလံုး
ေရးရန္မွာ ဘီလ္ဂိတ္သည္ပင္လွ်င္ျဖစ္ႏိုင္ဦးမည္ မထင္ေႀကာင္းစသျဖင့္ ေျပာေပးေလသည္။ မီမီလွုိင္ႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းတို ့မွာကိုယ့္၀မ္းနာကိုယ္သာသိႀကသည္မို ့
အျပိဳင္အဆိုင္ပင္ေထာက္ခံႀကေလသည္။
ေအးေအးခိုင္တို ့မွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ “ဒါျဖင့္ ဘာေရးႀကမွာတုန္း” ဟုညည္းတြားကုန္ႀကေလသည္။
ျငိမ္းခ်မ္း က မေလ်ာ့ေသးပဲ ဘဏ္တစ္ခုလံုး မေရးႏိုင္လွ်င္ေတာင္ Saving နဲ ့ပါတ္သက္တဲ့ အပိုင္းေလး ပဲေရးလွ်င္ တစ္ည ခန္ ့သာႀကာမည္ထင္ေႀကာင္း
ေျပာေနေသးသည္။မီမီလွိုင္ကလည္း ဤသို ့တစ္ပိုင္းတည္းသာေရးရလွ်င္ ယခု ပင္ေရးလိုက္ႏိုင္ေႀကာင္း၊အိမ္ျပန္ျပီးေရးျပီးသည္ႏွင့္ မနက္ျဖန္ျပန္ေတြ ့လွ်င္ျပမည္
ျဖစ္ေႀကာင္းေျပာျပီးသုတ္သုတ္ထျပန္သြားေလသည္။ ျငိမ္းခ်မ္းလည္း စာအုပ္ဆိုင္မ်ားသို ့ေျပးျပီး ဘဏ္ႏွင့္ပါတ္သက္ေသာ စာအုပ္မ်ား ႏွင့္ Program မ်ားရလို ရျငားသြားရွာေလ၏။
(ယခု အခါ တြင္ အင္တာနက္ႏွင့္ ဂူဂယ္ မွ အလြယ္တကူရွာႏိုင္ေသာေႀကာင့္ ဆရာျငိမ္းခ်မ္း ဤမွွ်ေျပးစရာမလိုေတာ့ပါေႀကာင္း..စကားခ်ပ္)
ေနာက္ေန ့ေရာက္ေသာအခါ ႏွစ္ေယာက္လံုးစီမွ အေႀကာင္းျပခ်က္ကိုယ္စီျဖင့္ အခ်ိန္မေလာက္ေႀကာင္း၊မီးမလာေသာေႀကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာ ဖြင့္မရေႀကာင္း
စသျဖင့္ ျငင္းခံုရင္း အစည္းအေ၀းထိုင္ကာ ထပ္မံဆံုးျဖတ္ရေတာ့သည္။ `ႏွစ္ေခါက္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မရေသာေႀကာင့္ ဆရာႏွစ္ေယာက္မွာ ကိုယ့္ အျပစ္ႏွင့္ကိုယ္ မို ့
ေအာင္ဆန္းကို သာ ေခါင္းေဆာင္တင္ျပီး ဆက္လုပ္ရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္ႀကရသည္။

ေအာင္ဆန္း က ဘဏ္လုပ္ငန္းသည္ ခက္ေသာေႀကာင့္ ႏွံစပ္ဖို ့မလြယ္ ဟိုတယ္အေႀကာင္းေျပာင္းေရးရန္ေျပာေသာေႀကာင့္ အားလံုးက သေဘာတူျပီး
Survey ျပန္ဆင္းရန္ ျပင္ဆင္ႀကသည္။ ပဒုမၼာဟိုတယ္မွာ ႀကီးလည္းမႀကီးငယ္လည္းမငယ္ ေရးရန္သင့္ေတာ္သည္ ဟုေအာင္ဆန္းက ညႊန္ေပးသည္။
ဟိုတယ္မွာ သူတို ့ေနရာႏွင့္ အေတာ္ပင္လွမ္းေသာ္လည္း စက္ဘီးျဖင့္ သြားလွ်င္ ၄၅ မိနစ္ခန္ စီးသြားလွ်င္ေရာက္ ႏုိင္ေပသည္။ ထို အခါ က ဆိုင္ကယ္ မ်ား
ယခုေလာက္မမ်ားေသးပဲ မႏၱေလးတစ္ျမိဳ ့လံုး စက္ဘီးေခာတ္တြင္ပင္ရွိေသးသည္။ မႏၱေလးသူမႏၱေလးသားအားလံုး ကေလးေရာေခြ းမ်ား ပါ စက္ဘီးစီးတတ္ႀကေလသည္။
ထို ့ေႀကာင့္ အားလံုးသြားရန္ စက္ဘီးမ်ားတြန္းျပီး ထြက္လာႀကသည္။ မီမီလွိုင္ မွာ ရန္ကုန္သူျဖစ္ေသာေႀကာင့္ စက္ဘီးကို တစ္ခါမွ်ပင္မစီးဘူး။
သို ့ေသာ္လည္း ဆရာမဟန္ျဖင့္ မစီးတတ္ေႀကာင္းလည္း မေျပာပဲ မိမိတြင္ စက္ဘီး မရွိေသာေႀကာင့္ ေနာက္ က ပဲလိုက္မည္ဟု ေျပာသည္။
ေအးေအးခုိင္တို ့မွာ မီမီလိွုင္အေႀကာင္းသိျပီးျဖစ္ေသာေႀကာင့္ တင္နင္းရမည္စိုး၍ ထြက္သြားႏွင့္ႀကသည္။
(အမွန္က ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သူတို ့တိုင္ပင္ထားျပီးျဖစ္သည္။ မီမီလွိုင္အား ျငိမ္းခ်မ္းေနာက္ က လိုိက္ခိုင္း ျပီး
ဆရာလုပ္လို ေသာ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို ပညာေပးရန္ႀကံထားႀကသည္။)
က်န္ေနေသာေအာင္ဆန္းမွာလည္း ခပ္တည္တည္ ႏွင့္
“ျငိမ္းခ်မ္း မင္းတင္ခဲ့လိုက္ကြာ၊ငါ့ စက္ဘီးက ေလနည္းေနတယ္” ဟုေျပာျပီး နင္းထြက္သြားသည္။
ျငိမ္းခ်မ္းမွာ ဘာမွ မေျပာလိုက္ႏိုင္ပဲ ထစ္အျပီး က်န္ေနသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တင္နင္းသြားရင္း သူမ်ားထင္ခံရလည္း မနည္း ဟုလူပ်ိဳတြက္တြက္ေသာ္လည္း
နဂိုက အျမင္မႀကည္ႀကေသာ မီမီလွိုင္ျဖစ္ေနေသာေႀကာင့္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲက်န္ေနသည္။ ျပီး မွ ကဲေနာက္ကတက္ ဟု ေျပာျပီး စက္ဘီးကို အသာေလး
စနင္းသည္။ သူ ့အထင္မီမီလွိုင္က အသာခုန္တက္ျပီးလိုက္လိမ့္မည္ဟု။

သို ့ေသာ္ မီမီလွိုင္မွာ စက္ဘီး မစီးဘူးရံုသာမက ေနာက္ကလည္း ခုန္ျပီး မတက္တတ္ပါ။
ျငိမ္းခ်မ္းမွာ အေတာ္ေလးလွမ္းလွမ္းေရာက္သည္ အထိ မီမီလိွုင္ ကတက္မလာေသးေႀကာင့္ ေနာက္လွည့္ႀကည့္လိုက္သည။္
မီမီလွိုင္ မွာ ေနရာမွ မလွုပ္မယွက္ျဖင့္ေႀကာင္ျပီးႀကည့္ေနဆဲျဖစ္သည္။

ျငိမ္းခ်မ္းမွာ အေတာ္ေလးဖုသြားျပီး စက္ဘီးျပန္လွည့္ကာ တက္ရန္ ေျပာသည္။ ထိုအခါမွ
မီမီလွိုင္က
“ငါ မတက္တတ္ဘူးဟ စက္ဘီးေပၚကို”
ဟု ၀န္ခံရွာသည္။
ျငိမ္းခ်မ္းလည္း မတတ္သာေတာ့ပဲ စက္ဘီးကို ျငိမ္ေအာင္ကိုင္ထားျပီး သူမကို အရင္တက္ခုိင္းရသည္။
ျပီးမွ ေသခ်ာကိုင္ထားခုိင္းျပီး ျငိမ္းခ်မ္းမွာ ဆိုက္ကားဆရာကဲ့သို ့အရွိန္ရေအာင္တြန္းျပီး နင္းရသည္။

လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ မင္းသမီးက မင္းသားခါးေလးဖက္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာနင္းလာႀကသည္ဟု ထင္လွ်င္ မွားေပဦးမည္။
မီမီလွိဳင္မွာ စက္ဘီး ေပၚထိုင္ျပီးသည္ႏွင့္ ေရွ ့ဖင္ထိုင္ခံုေနာက္ကို ကိုင္ျပီး ကတည္း က ေႀကာက္ေႀကာက္ ႏွင့္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး
ပံုစံပင္မေျပာင္း၀ံ့ပဲ လိုက္လာရရွာသည္။ စကားလညး္မေျပာႏိုင္ပဲ ေႀကာက္ရႊ ံစြာျဖင့္ ဖင္ထိုင္ခံုကိုသာတအား ဆုပ္ကိုင္ျပီး
ပါလာသည္။ မီးပိြဳင့္ေရာက္လည္း ေနာက္ က မဆင္းပဲဤအတိုင္း ကေလးႀကီးကဲ့သို ့ထိုင္လွ်က္ေနသည္။ ျငိမ္းခ်မ္း မွာ စက္ဘီးကို ထိန္း၍
မလဲေအာင္ ထိန္းရသည္။ ေခြ်းမ်ားက်လွ်က္ ပုဆိုးခိုင္ေနသည္ကို ပင္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ေနရေလသည္။လူအမ်ားေရွ ့မွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ႏွင့္ ဟန္ထုတ္လိုေသာျငိမ္းခ်မ္းခမ်ာ ဆိုက္ကားဆရာကဲ့သို ့မီးပြိဳင့္ရပ္ရတိုင္း စက္ဘီးေပၚမွ ဆင္းျပီးမလဲေအာင္ထိန္းထားရသည္။ လူတစ္ေယာက္၀ိတ္ ပါသည္မို ့ စက္ဘီးမွာ အေတာ္ပင္ထိန္းရခက္ပံုရေလသည္။ ျပန္စီးလွ်င္လည္း အရွိန္ရေအာင္တြန္းျပိးမွ နင္းရသည္။ ျငိမ္းခ်မ္းတစ္ေယာက္ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ဒုကၡေတြ ့ေနသည္ကို
ေရွ ့မွသြားေနေသာ ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ ေအးေအးခိုင္တို ့အုပ္စု မွာ သူတို ့မသိေအာင္ႀကိတ္ျပီးရယ္ေနႀကရေလသည္။

ျငိမ္းခ်မ္းမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကို စက္ဘီးတင္နင္းရေသာ ဖီလင္ ဘယ္လို မွ ေရာက္မလာခဲ့ပါ။
ထိုအစား သူ ၏ ပင္ကိုယ္ ေဒါသမ်ားသာ တရွူုးရွုး ႏွင့္ အေမာမ်ား ႏွင့္ အတူ တက္လာရေပသည္။
ေဒါသမ်ားျဖင့္ ဟိုတယ္သို ့ေရာက္၍ အားလံုး Data Collect လုပ္ေနခ်ိန္မွာေတာင္သူ ့ခမ်ာ lobby တြင္ က်န္ခဲ့ျပီး စာေစာင္တစ္ခုႏွင့္
ယပ္ခပ္ေနသည္။ မ်က္ႏွာမွာလည္း ရွက္လည္းရွက္၊ေဒါသကလည္းထြက္၊ေမာကလည္းေမာႏွင့္ မို ့နီရဲလွ်က္ေနေပသည္။
ေနာက္ေတာ့ ျပန္ေျပာသည္ မွာ နင္တို ့ မီမီလွိုင္ က စက္ဘီးမစီးတတ္တသာမကဘူး၊တက္လည္းမတက္တတ္၊ဆင္းလည္း
မဆင္းတတ္ ဘူး ဟု။
ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာက အားလံုးကို ေကာ္ဖီ ကိတ္မုန္ ့မ်ား ႏွင့္ေကြ်းေမြးေသာ္လည္း ျငိမ္းခ်မ္းမွာ မစားႏိုင္ပါ။
ဤသို ့ျဖင့္ Data Collection ေအာင္ျမင္စြာျပီး ဆံုးျပီး Project ႀကီးကို ေအာင္ဆန္းကဦးေဆာင္ျပီး
ဆရာႏွစ္ေယာက္ မွ တစ္ကုတ္ကုတ္ျဖင့္ေရးႀကရသည္။ ဟုတ္သည္ေရာမဟုတ္သည္ေရာ ဆရာႏွစ္ေယာက္၏
ထင္ရာလက္စြမ္းျပႀကေလသည္။

ေအးေအးခိုင္တို ့ကလည္း ပဒုမၼာ ႀကာပြင့္ႀကီးကို Graphic လက္စြမ္းျပျပီး Presentation ႀကီးျပဖို ့လုပ္သည္။
သို ့ေသာ္ တကယ္လည္းျပေရာ ႀကာပြင့္ႀကီးလည္း မပါလိုက္ရပါ။ ဆရာေအာင္ဆန္း ေမ့ကာေက်ာ္သြားသည္။
ေရးထားေသာ ပရိုဂရမ္မွာလည္းဆရာ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳးစီ အဆက္စပ္မရွိေရးထားႀကေသာေႀကာင့္
Error မ်ားစြာ ႏွင့္။ ရွင္းျပသူေအာင္ဆန္းလည္း ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ျဖင့္ ျဖစ္ေနရရွာသည္။
ဆရာမ်ား မဆိုထားႏွင့္ ၀ိုင္း၀န္းကူညီေရးႀကေသာ ေအးေအးခိုင္တို ့ပင္လွ်င္နားမလည္ပါ။

သို ့ေသာ္ ဆရာမ်ားလည္း နားမလည္ႀကေသာ္လည္း ျငိမ္းခ်မ္းထပ္ရွင္းျပေနဦးမည္ စိုးေသာေႀကာင့္ ရပ္ခိုင္းလိုက္ေတာ့သည္။
ဤသို ့ျဖင့္ Project ႀကီးလည္း ေအာင္ျမင္စြာျပီး ဆံုးခဲ့ေလ၏။

ဗာလ
(ဆရာမေအးေအးခိုင္ေက်းဇူးျပဳသည္။)

မွတ္ခ်က္။ ။ ခ်စ္၍ခင္၍ ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ျပီးဇာတ္လမ္းစဥ္ေရးပါသည္။ အမွတ္တရျဖစ္ေစရန္သက္သက္သာျဖစ္ပါသည္။