Friday, November 20, 2009

ကၽြႏု္ပ္ႏွင္႔ လွ်ိဳ႔ဝွက္ ဒုတ္တံ ( ၃ )

အားလံုး တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိတုန္း။ သက္ခိုင္ မ်က္ႏွာ မွာ ဇီးရြက္ ထက္ပင္
ေသးဦးမလား မွတ္ရသည္။ မင္းသားေလး ႏွင့္ အဖြဲ ့ကလည္း လူမ်ား သည္မို
့ကြ်ႏ္ုပ္တို ့လည္း ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ ။ ညလည္း
တျဖည့္းျဖည္းနက္လွျပီျဖစ္ေသာေႀကာင့္ ့ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ျပန္ရန္ျပင္သည္။
ေ၀ဒအေဂ်း မွာလည္း မကန္ ့ကြက္ပဲ ့ကြ်ႏ္ုပ္ ႏွင့္ အတူ လိုက္ရန္ျပင္သည္။
ေ၀ဒအေဂ်း က
”ကို ရဲ၀င္း ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ျပန္ဦးမယ္။ လိုက္ခဲ့မယ္မဟုတ္လား”
ရဲ၀င္းသူလည္း ထရပ္ျပီး ျပန္ ရန္ျပဳသည္။ အရက္ေပ်ာ္လည္း ထရပ္လိုက္သည္။
ဆင္ႀကီးက ခ်က္ခ်င္း ကို သက္ခိုင္ လက္ေမာင္းကို ဆြဲျပီး
“ကိုသက္ခိုင္ ၊မျပန္နဲ ့ဦးေလ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့နဲ ့အတူ
အရက္လိုက္ေသာက္ပါဦး။ ဟုိမွ blacklabel လဲရွိတယ္ေလ။ကို အေဂ်း တို
့ျပန္ခ်င္လည္းျပန္ႏွင့္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ပိုက္ဆံရွင္းလိုက္မယ္။”
”ျပန္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ။ အရက္ေပ်ာ္ႀကီးကို ေခၚသြားခ်င္ေသးတယ္ဗ်။
ေ၀ဒက်မ္းအေႀကာင္းေလး ေဆြးေႏြးရင္း အတူတူေသာက္လိုက္ခ်င္ေသးသဗ်။”
ဆင္ႀကီး က
”ဘယ္ျဖစ္မလဲ ဆရာအေဂ်း ၊ အခုအခ်ိန္က စျပီး အရက္ေပ်ာ္က ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ
့အထူးဧည့္သည္ ျဖစ္သြားျပီ။ ကိုသက္ခိုင္လာဗ်ာ။သြားႀကမယ္။”
အရက္ေပ်ာ္သက္ခုိင္ မွာ ေ၀ဒအေဂ်းကို လွမ္းႀကည့္ရင္း ဆင္ႀကီးတို ့လူတစ္စု
တြန္းထိုး ေခၚသြားျခင္းခံလိုက္ရသည္။
“ဟင္း“
ေ၀ဒအေဂ်း သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်လိုက္သည္။
”နတ္ကေတာ္ႀကီး ကို ဒီလို သြား စ တာ သူတို ့ဇာတ္အဖြဲ ့ ေတြ
ေျပာင္းျပန္လွန္သြားေတာ့မယ္။ ကံပဲေပါ့ေလ”
ေျပာျပီးသည္ႏွင့္ ဆိုင္အျပင္သို ့လွမ္းထြက္သြားေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္
ရဲ၀င္းသူ လည္း ၄င္းအေနာက္က လိုက္ျပီးထြက္ခဲ့ေလသည္။

X x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x X

ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အလုပ္မ်ားေနသည္မို ့ ျမိဳ ့ထဲသို ့မေရာက္သည္မွာ
တစ္ပါတ္ေက်ာ္ခန္ ့ျဖစ္သြားသည္။
တစ္ရက္ေတာ့ ျမိဳ ့ထဲသြားရန္ အေႀကာင္းေပၚလာသည္မို ့ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး ႏွင့္
ျမိဳ ့ထဲသို ့ထြက္ခဲ့သည္။
လုပ္စရာကိစၥမ်ားျပီးသြားျပီး ေနာက္ အရက္ေပ်ာ္ႀကီး ႏွင့္ ေ၀ဒ အေဂ်းကို
သတိရမိသည္ႏွင့္ ေ၀ဒ အေဂ်း ထံ ဦးတည္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ကိုေ၀ဒႀကီးကို
အိမ္တြင္ အဆင္သင့္ေတြ ့သည္ႏွင့္ ၄င္းကို ေခၚကာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ဘက္ ထြက္၍
အရက္ေပ်ာ္ႀကီး ႏွင့္ နတ္ကေတာ္ႀကီးတို ့စံရာ ေအာင္မဂၤလာ အေဆာင္ဘက္သို
့ေရာက္လာႀကသည္။ ၄င္းတုိ ့ အခန္းတံခါး ပိတ္လ်က္သားေတြ ့သည္ႏွင့္ ကို
ေအးဆိုင္တြင္ ရွိ လိမ္ ့မည္ဟု ေတြး ျပီး ကို ေအးဆိုင္သို
့ဆက္လက္ထြက္လာႀကသည္။
ကို ေအးဆိုင္မွာ မႏၱေလး မိန္း ထဲႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ
အရက္ျဖဴဆိုင္ျဖစ္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ရံဖန္ရံခါ ထိုင္ဖူးသည္။
ဆက္ဆံေရးေျပျပစ္၍ အရက္သမားမ်ား ႏွင့္တည့္သည္။ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္
ေရာက္ေသာ္လည္း ပါဆယ္မ်ား ထပ္မံေရာင္းခ်ေပးေသးသည္။ ကိုေအးဆိုင္ က
ဆိုင္ပိတ္ျပီး ပါဆယ္သြား၀ယ္လွ်င္
ကိုေအး ဟု သံုးခါ ေအာ္လိုက္ရသည္။ ျပီးလွ်င္ အထဲ မွ ”ကို ေအး ရွိတယ္
ပါဆယ္ပဲရမယ္”ဟု အသံထြက္လာျပီး
ဆိုင္ တံခါးႀကားမွလက္ထုတ္ကာ လို သေလာက္ အရက္ျဖဴကို အိတ္ျဖင့္ေရာင္းခ်ေလသည္။

ကိုေအးဆိုင္ ထဲေရာက္ေတာ့ အေတာ္ပင္ေစာေနေသးသည္။ အရက္ဂ်ိဳး တစ္ခ်ိဳ
့တစ္၀က္မွတစ္ပါး နတ္ကေတာ္ႀကီးလည္း မေရာက္ေသး ပါ။ ထိုင္၍
အရက္ျဖဴတစ္ပိုင္းမွာ ၍ ႏွစ္ေယာက္သားထိုင္ေစာင့္ေနရသည္။
အတန္ႀကာေစာင့္ျပီးေနာက္ နတ္ကေတာ္ႀကီး ႀကာငျဖိဳး ေရာက္လာေလသည္။
အရက္ေပ်ာ္ႀကီး လည္း ပါလာ၏။
နတ္ကေတာ္ႀကီး က စကားမ်ား ေဖာင္ဖြဲ ့ရင္း ကြ်ႏု္ပ္တို ့ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ
့ျပီး လာထိုင္ေလသည္။
ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အရက္ေပ်ာ္ႀကီး ကို မင္းသားမ်ိဳးနႏၵ တို ့ဖမ္းသြား ျပီး
ဘယ္လို ျပန္လြတ္လာသည္ကို သိခ်င္လြန္းလွသျဖင့္ ၄င္းတို ့ထိုင္ထိုင္ခ်င္း
လွမ္းေမးလိုက္သည္။
” အမႀကီး ဘယ္လို လုပ္လိုက္လို ့မ်ား အရက္ေပ်ာ္ႀကီး
ျပန္ေခၚလာႏိုင္တာတုန္း။ ဒုတ္တံေကာ ေပးလုိက္ျပီလား”
နတ္ကေတာ္ႀကီး က ေအာင္ျမင္ေသာ အမူအယာျဖင့္ ခန္ ့ခန္ ့ႀကီး ျပံဳးလိုက္ျပီး
”ငျဖိဳးေလ၊ သိတယ္မဟုတ္လား။ ေဟာဒီမွာႀကည့္ ”ဟု ေျပာျပီး ရင္ဘတ္ထဲမွ ဒုတ္တံ
ႏွစ္ခု ကို ထုတ္ျပေလသည္။
ကြ်ႏု္ပ္လည္း အံအားတႀကီး ျဖစ္သြားသည္။
”ဘယ္ႏွယ္ ့တုန္း ၊ ဒုတ္တံ က နဂိုကတစ္ေခ်ာင္းထဲမဟုတ္လား ဗ်၊ အခု
ႏွစ္ေခ်ာင္းေတာင္ျဖစ္သြားရတာတုန္း”
”ငယ္ကြ်န္ႀကီး သက္ခိုင္ေရ၊ ေဟာဒီက ဆရာဗာလ ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ရွင္းျပလိုက္စမ္းပါဦးဗ်”
ငျဖိဳး က တိုက္တြန္းလိုက္ေသာေႀကာင့္ သက္ခိုင္ က ကိုေအးကို ခြက္ႏွင့္
အရက္ျဖဴလာခ် ရန္ အခ်က္ျပလိုက္ျပီး
”ဒီလို ကိုဗာလရ၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း အမွန္ ေတာ့ မလိုက္ခ်င္ဘူး ဆိုေပမယ့္ ဟို
ေရာက္ေတာ့ အရက္ေကာင္းေကာင္းေတြ ေသာက္ရတယ္ဗ်ာ ။ မူးလာရင္လည္း ဇာတ္အဖြဲ
့သားေတြ နဲ ့ေပါင္းျပီး သီခ်င္းေတြ ဆိုလိုက္၊ ကလိုက္နဲ ့ စည္းစိမ္ေတြ
့ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီငျဖိဳး က လာမေရြး ပါေစနဲ ့လို ့ေတာင္ ဆုေတာင္းေနရေသး
သဗ်။ တစ္ခု ဆိုး တာ ကေတာ့ ညတိုင္း ဆင္ႀကီး နဲ ့အိပ္ရတယ္ဗ်။ ဒီလူ က အနား
မွ လႊစက္ႀကီးထားထားသလို ပဲ။ အအိပ္ကလည္းအေတာ္ဆိုး ကြ။ ေနာက္ေတာ့ သူ တို
့ဇာတ္ကဖို ့ရွိလို ့ ျမိဳ ့စြန္နားက ရပ္ကြက္ မွာ သြားကရတယ္ဗ်။
နတ္ကေတာ္ႀကီး က အဲဒီ မွာ ပရိတ္သတ္ႀကားထဲ က ေနျပီး မင္းသားေလး ကလို
့မရေအာင္ ေရသန္ ့ဘူးနဲ ့ေပါက္လိုက္၊ ဆဲလုိက္ ေနရာေတြ
ေျပာင္းျပီးေအာ္လိုက္ ပစ္လိုက္လုပ္တယ္ဗ်။ မင္းသားေလး လည္း
ဇာတ္ေကာင္းေကာင္းကလု ိ ့မရေအာင္ျဖစ္ေနလို ့သူ ့လူေတြ နဲ ့နတ္ကေတာ္ႀကီး
ကို ေခၚျပီး မေႏွာက္ယွက္ဖို ့ေျပာတာပဲ။ ငျဖိဳး က အရက္ေပ်ာ္ႀကီး
ေခၚသြားရင္သြားမယ္လို ့ေျပာတယ္။ မင္းသားေလးလည္း စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ပဲ
ငျဖိဳး နဲ ့ျငိလိုက္ႀကတယ္ဗ်ာ။ နတ္ကေတာ္ႀကီး က အခုလို က်ဴပ္ကို
ေခၚႏိုင္ယံုမကပဲ ဒီဒုတ္တံ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တစ္ႏွစ္တိတိ ထိန္းသိမ္းခြင့္
ရသြားတယ္ဗ်”
ကြ်ႏု္ပ္တုိ ့လည္း “ေကာင္းေလစြ” ဟုေျပာ ရင္း အရက္ျဖဴ၀ိုင္း ဆက္ႀကေလ၏။

ဗာလ

Wednesday, November 11, 2009

ေပဖူးလႊာ

http://paephuhlwarmagazine.asia/index.php?option=com_content&view=article&id=201:2009-11-09-09-42-40&catid=55:2009-09-29-08-50-07&Itemid=53

Thursday, November 5, 2009

ကၽြႏု္ပ္ႏွင္႔ လွ်ိဳ႔ဝွက္ ဒုတ္တံ ( ၂ )

အသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားျပီးေနာက္ ဆိုင္ေပါက္၀တြင္ မိတ္ကပ္အျပည့္လိမ္းထားေသာ လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာေလ၏။ ကြ်ႏု္ပ္တို ့မွ အပ က်န္ ၀ိုင္းအားလံုး မွ လူမ်ားထ၍ အရိုအေသျပဳ လိုက္ႀကသည္။ မိတ္ကပ္လိမ္းထားသျဖင့္ ရုတ္တရက္ မမွတ္မိေသးေပ။ေနာက္ မွ ဤသူ သည္ ကို မ်ိဳး နႏၵ ျဖစ္သည္ကို သတိျပဳလုိက္သည္။ မင္းသားမ်ိဳး နႏၵသည္ ကြ်ႏု္ပ္တို ့ေက်ာင္းတက္ စဥ္ က သိကြ်မ္းဘူးခဲ့သည္မဟုတ္ေပေလာ။

ကြ်ႏု္ပ္လည္း ရန္ပြဲကို ျငိမ္းႏိုင္ျပီဟုစိတ္သက္သာရာရသြားမိေပသည္။မင္းသားေလး မ်ိဳး နႏၵ မွာ ပါတ္၀န္းက်င္ကို ဂရုမစိုက္ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို့၀ိုင္းဆီသို ့ ေလွ်ာက္ လိုက္ သည္။ ေ၀ဒအေဂ်း က မတ္တပ္ ရပ္၍”ကို မ်ိဳး နႏၵ ေတာ္ေတာ္ ႀကီး ႏု ပ်ိဳ ေနတုန္းပဲေနာ္။ မေတြ ့ရတာ ႀကာေပါ့။

ေသာက္ပါဦးလာ ေခါင္ရည္”ဟု ႏွုတ္ဆက္လိုက္သည္တြင္ ဇာတ္မင္းသား ေလး မ်ိဳး နႏၵ မွ ႏွုတ္ခမ္းနီဆိုးထားေသာ ႏွုတ္ခမ္း ႏွစ္ခု ပြင့္ရံု သာ ျပံဳးလိုက္ ျပီး မရွမ္းမ ဘက္ လွည့္၍ ခြက္တစ္ခြက္ ေပးပါဦး ဟု လွမ္း မွာလိုက္သည္။မရွမ္း မ က ခြက္တစ္ခု ယူ လာေပးသည္။ ေဘး၀ိုင္းမွထိုင္ေန ေသာ လူ တစ္ေယာက္ကခ်က္ခ်င္းထ၍ ခြက္ ကို ယူျပီး တစ္ရွုး ျဖင့္သုတ္ေပးျပီး ျပန္ခ်ေပးလိုက္သည္။ ကြ်န္ပ္လည္း မေနသာေတာ့ပဲ ေခါင္ရည္ပုလင္းမ၍ ငွဲ့ထည့္ေပးလိုက္သည္။ မ်ိဳးနႏၵ မွာ ထိုင္ ခ် ျပီး ထည့္ေပးေသာ တစ္ခြက္ ကိုကုန္သည္ အထိ ေသာက္လိုက္သည္။ျပီး မွ” အခ်င္းခ်င္း ေတြ မေတြ ့ရတာႀကာျပီ။

ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ဗ်ာ ။ ခုန ကရဲ၀င္းယူလာတဲ ့တုတ္တံေလး တစ္ခ်က္ေလာက္ ႀကည့္လို ့ရမလား ။ ကြ်န္ေတာ္ တို့ဇာတ္အဖြဲ ့က ေပ်ာက္သြားတဲ ့ တုတ္တံေလးမ်ားျဖစ္ေန မလား မသိဘူး။ကြ်န္ေတာ့္ အေဖနဲ ့ ဆိုင္းဆရာ အစဥ္အဆက္ ဆိုင္းတီးတဲ ့တုတ္တံေလး ဗ်။ဘယ္လို မွ စိတ္ မရွိ ပါနဲ ့။ အဲဒီဟာ မွန္ ရင္ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္၀ယ္မလို ့ပါ”ေ၀ဒအေဂ်းက” ကို မ်ိဳး နႏၵ ေတာ့ မွားျပီထင္တယ္ ။ ရဲ၀င္း ခုန က ႀကည့္တဲ့ဟာ က အဲလိုဟာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ လာျပီးတဲ့ေနာက္ အလကားမျဖစ္ရေအာင္ေခါင္ရည္ေသာက္သြားဗ်ာ။”ေ၀ဒ အေဂ်း က မ်ိဳး နႏၵ ကို မျပခ်င္ေသာေႀကာင့္ စကားကို ပိတ္ေျပာလိုက္သည္။ဇာတ္မင္းသား ကလည္း မည္သည့္နည္းႏွင့္ မဆို ရေအာင္ ႀကည့္မည့္သေဘာျဖင့္”ကိုအေဂ်း ဒီလိုေတာ့မလုပ္နဲ ့ေလ။

တစ္ခ်က္ႀကည့္ျပီး ဟုတ္မဟုတ္ႀကည့္ မလို့ပါ။ ပစၥည္း မွန္ ရင္ ေစ်းေကာင္းေပး၀ယ္မယ္။ မဟုတ္ရင္လည္း ဒီ၀ိုင္းဖိုးကြ်န္ေတာ္ရွင္းသြား မွာ ပါ။”ဟု ေျပာရင္း လူရႊင္ေတာ္ ေဇာ္ႏိုင္လင္းဘက္ မ်က္ရိတ္ျပလိုက္သည္။ေဇာ္ႏိုင္လင္း က ခႏၵာကိုယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ သြက္လက္စြာ ထ၍ ရဲ၀င္းသူ ၏အိတ္ကို ျဖဳတ္ယူလိုက္သည္။ ျပီးေနာက္ တုတ္တံကို ထုတ္၍ ယူျပီး မ်ိဳးနႏၵလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ အျဖစ္အပ်က္အားလံုး တခဏအတြင္ း ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္ေလ၏။ ရဲ၀င္းမွာလည္း မည့္သို ့မွ် ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရလိုက္။အနီးကပ္လူ က သစၥာေဖာက္ျပီး ယခုကဲ့သို ့လုပ္မည္ဟု မထင္မိထားႀကေခ်။

ရဲ၀င္းႀကက္ေသေသေနရာမွ”ဆင္ႀကီး ဘယ္လို လုပ္လိုက္တာ လဲ။ မင္း က ငါတို ့သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ဘူးလား”ဟု အံအား သင့္စြာေမးလိုက္သည္။ဆင္ႀကီးက ေကာက္က်စ္စြာ ျပံဳးလိုက္ရင္း“ငါ က လူရႊင္ေတာ္ေလကြာ ။ဇာတ္မွာလိုက္တယ္ဆုိတာ ေမ့ေနျပီထင္တယ္။ ငါအခုဇာတ္က အဆင္မေျပရင္ မင္းသားေလးတို ့ဇာတ္မွာ သြား လုပ္ရတယ္။ သူ ကငါ့ထမင္းရွင္ဆို လည္းမမွားဘူး။ မပူပါနဲ ့ကြာ ။ မင္းသားေလး က သိတတ္ပါတယ္။အလကားမယူပါဘူး ။ တန္ရာတန္ေႀကးေပးမွာပါ။”ဟု ေျပာရင္း မ်ိဳးနႏၵ ေနာက္ေက်ာ မွာသြားရပ္လိုက္သည္။မင္းသားေလး မ်ိဳး နႏၵ က တုတ္တံကို ေသခ်ာစြာႀကည့္ျပီး ေနာက္သားငယ္တစ္ေယာက္ကဲ့သို ့ေပြ ့ပိုက္ နမ္းရွုပ္ေနသည္။ ျပီးမွ တုတ္တံကိုစားပြဲေပၚျပန္တင္လိုက္ျပီး”ကိုရဲ၀င္း စိတ္မရွိပါနဲ ့ဗ်ာ ။

ဒါက ကြ်န္ေတာ့ရဲ ့တုတ္တံ အမွန္ပဲဗ်ာဘယ္ေလာက္ ေစ်းေပးရမလဲေျပာ။ကြ်န္ေတာ္ပဲေစ်းျဖတ္ေပးလိုက္မယ္ဗ်ာ ။ တစ္သိန္းေပးမယ္ ဟုတ္ျပီလား။ေစ်းနည္းတယ္ထင္ရင္လည္း ေျပာ”ရဲ၀င္း က ဘာမွ်မေျပာႏိုင္ေသးပဲ ေ၀ဒအေဂ်း ဘက္ လွမ္းႀကည့္လုိက္သည္။ေ၀ဒအေဂ်း က လည္း ဘာမွ် မေျပာပဲ ဆိတ္ဆိတ္သာေနေနသည္။နတ္ကေတာ္ငျဖိဳး တစ္ေယာက္သာ ဘာမွ် မဆိုင္ပဲ”သက္ခိုင္ မင္း က ေခါင္ရည္လည္းေသာက္ အရက္လည္းေသာက္ ရွုပ္ေနတာပဲ။ေပးစမ္းပါဦး ဒီအရက္ထုတ္”ဟု လွမ္းဆြဲလိုက္ ရာ အရက္ေပ်ာ္သက္ခိုင္က မေပးပဲစုပ္ကိုင္ထားေသာေႀကာင့္အိတ္မွာ ျပဲ၍ အရက္မ်ား ခံု ေပၚဖိတ္က်ကုန္ေလ၏။

နတ္ကေတာ္ႀကီး ႏွင့္ သက္ခိုင္ လွ်င္ျမန္စြာထ၍ စားပြဲေပၚမွအရက္ မ်ား ကိုသုတ္၍ ခြက္ ျဖင့္ ျပန္ခံရန္ လုပ္ႀကေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္ သားလံုးလံုးေထြးေထြးျဖင့္ ရွုပ္ယွက္ခတ္သြားရာ အရက္စင္မည္စိုး သျဖင့္မ်ိဳးနႏၵ ကလည္း ေနာက္သို ့ထေရွာင္သြားရသည္။ ကြ်ႏု္ပ္က ေတာ့ နတ္ကေတာ္ႀကီးမွ စားပြဲေပၚမွတင္ထားေသာ တုတ္တံကို သြက္လက္စြာ ရင္ဘတ္ထဲ ထဲ့လိုက္သည္ကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ အခုအခံမ်ား ရွိေသာေႀကာင့္ တုတ္တံမွာ၄င္း`၏ရင္ဘတ္ထဲ တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။နတ္ကေတာ္ငျဖိဳးက ခုံေအာက္ မွခံထားေသာ ခြက္ ထဲမွ အရက္အနည္းငယ္ကို ေကာက္ေမာ့ လိုက္ျပီး”အရက္ေတြ ေတာ့ ကုန္ပါျပီ။ ဒီ၀ိုင္းေလး ျပီးရင္ေသာက္မလို ့ဟာ ကို။ ကိုေအးဆိုင္မပိတ္ခင္ သြား၀ယ္ထားဦးမွ။

အားလံုးပဲ သြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ ။ မာမီ အရက္၀ယ္ျပီး ျပန္လာခဲ့မယ္“ေျပာျပီး တင္ပါႀကီးမ်ားလွုပ္ ကာ အျပင္သို ့ထြက္ သြားေလေတာ့သည္မ်ိဳးနႏၵ မွာ လည္း ထို အခါမွ စားပြဲေပၚတြင္ တုတ္တံမရွိေတာ့သည္ကို သတိျပဳမိသည္။”ကိုဆင္ႀကီး လုပ္ဦးဗ်ာ။ နတ္ကေတာ္ တုတ္တံကို ယူေျပးသြားျပီ။ ”ဆင္ႀကီးတစ္ေယာက္ ေဘး၀ိုင္း မွလူတစ္ခ်ိဳ ့ေခၚျပီးနတ္ကေတာ္ႀကီးထြက္သြားရာဘက္သို ့အေျပးလိုက္သြားေလသည္။ေခါင္ရည္၀ိုင္းေလးမွာ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ ရွိေနသည္။ အရက္ေပ်ာ္သက္ခိုင္ ကေခါင္ရည္မ်ား ထပ္မွာျပီးတစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္ေသာက္ေနသည္။

ေ၀ဒ အေဂ်း မွာ လည္းလက္က်န္ဘယာေက်ာ္တစ္ခ်ိဳ့ကို လက္စ ျဖတ္လိုက္ျပီး ေခါင္ရည္တစ္ခြက္ ေသာက္ ျပီး မ်က္လံုးမိွတ္လ်က္သာေနေတာ့သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ေတာ့ စိတ္ရွုပ္သြားေသာေႀကာင့္ ေဆးလိတ္ထုတ္ကာဖြာေနရသည္။
ေဆးလိတ္တစ္လိတ္ကုန္ သြား ျပီးသည္အထိ ဆင္ႀကီး တို ့လူစု ျပန္မလာေသးပါ။မ်ိဳးနႏၵ မွာ စိတ္မရွည္စြာ ျဖင့္ေဆးလိတ္ေငြ ့မ်ား ကို လက္ျဖင့္ခတ္ထုတ္လိုက္ အေပါက္ ၀ကို လွမ္း ႀကည့္လိုက္ ျဖင့္ ဂဏာမျငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။အတန္ႀကာမွ ဆင္ႀကီးတို ့လူ စု ျပန္ေရာက္လာႀကသည္။ မ်က္ႏွာ အမူအယာကို ႀကည့္လိုက္သည္ ႏွင့္ ၄င္းတို ့နတ္ကေတာ္ႀကီး အား မေတြ ့ခဲ့ႀကမွန္းသိသာသည္။ေ၀ဒအေဂ်း မ်က္လံုး ပြင့္လာျပီး လ်ိဳ ့၀ွက္စြာ ျပံဳးလိုက္ေလသည္။


မ်ိဳး နႏၵ မွာ ေဒါသထြက္ေနျပီျဖစ္သည္။ ဆင္ႀကီး ကုိ မဲ ၍”ကိုဆင္ႀကီး ၊ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရမလဲ ။ ဒီ တုတ္တံ ကိုကြ်န္ေတာ္ျပန္ရမွျဖစ္မယ္။ ဒီဟာ မရရင္ ေတာ့ ကို ဆင္ႀကီး ကို ကတိေပးထားသလိုဇာတ္သမေလး နဲ ့ကိစၥ ကြ်န္ေတာ္မလုပ္ေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရေအာင္အႀကံထုတ္စမ္းပါဦး”
ဆင္ႀကီး မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ပ်က္သြားသည္။”မင္းသားေလး ကြ်န္ေတာ္လည္း ေျပးလိုက္တာပဲ။ ဒီနတ္ကေတာ္ႀကီး က လူသာ၀တာ ။အေျပးက ျမန္သလားမေမး နဲ ့။ ရွာလို ့ကို မေတြ ့ဘူး။ ”ေျပာရင္း ဆင္ႀကီး က အရက္ေပ်ာ္ကို ႀကည့္ ရင္း အႀကံရသြားသည္။”မင္းသားေလး ဘာမွ မပူ နဲ ့။ နတ္ကေတာ္ႀကီး က အရက္ေပ်ာ္ ကိုမခြဲႏိုင္ဘူးဗ်။ သူ တို ့က အတူေနတာ။ အရက္ေပ်ာ္ႀကီးကို ဖမ္းထားလိုက္ ရင္နတ္ကေတာ္ႀကီးေသခ်ာေပါက္လာရွာမွာဗ်”ဟု ၀မ္းသာအားရအႀကံေပးလိုက္သည္။အားလံုး က အရက္ေပ်ာ္သက္ခိုင္ ကို လွမ္းႀကည့္လိုက္ႀက၏။သက္ခိုင္ မွ ေသာက္လက္စ ေခါင္ရည္ပင္ သီးသြားေလသည္။

ဗာလ

Sunday, November 1, 2009

ကၽြႏု္ပ္ႏွင္႔ လွ်ိဳ႔ဝွက္ ဒုတ္တံ

တစ္ေန ့သ၌ ကြ်န္ပ္လည္း ပ်င္း ပ်င္းရွိသည္ ႏွင့္ မိန္း ဘက္ သို့ဆိုင္ကယ္စီးကာ ထြက္လာသည္။ လမ္းတြင္ စိတ္ကူးရသည္ ႏွင့္ ေ၀ဒ အေဂ်း ထံ၀င္ေရာက္သည္။ အေဂ်း သည္ အိမ္အေပၚထပ္မွ ေ၀ဒ က်င့္ စဥ္ တစ္ခု ျပီးဆံုး ၍ေအာက္သို ့ဆင္းလာသည္ ႏွင့္ အဆင္သင့္ ေတြ ့ရေလသည္။ ”ကဲဆရာ ဗာလဘယ္သြားျပီးဘာလုပ္မလို ့တုန္း ။လုပ္ခ်င္တာေတြ ေနာက္ထားဗ်ာ ၊ေခါင္ရည္ဆိုင္သြား ရေအာင္” ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ပ္လည္း မျငင္းသာ ေတာ့ပဲ ၂၂လမ္းေခါင္ရည္ဆိုင္သို ့ ၄င္းကို တင္ကာထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ေခါင္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့မရွမ္းမ က ”ဘယ္လို တုန္း ဆရာ ႏွစ္ေယာက္ ၊ ေပ်ာက္ လွခ်ည္လားဗ်” ဟုဆီးႀကိဳႏွုတ္ဆက္လိုက္ေလသည္။

ေ၀ဒအေဂ်းက ”မရွမ္းမ ၊ ဒါေႀကာင့္ ပဲ ေယာက်္ားနဲ ့ကြဲတာေပါ့ဗ်ာ။ ေ၀ဒ အေဂ်း ဆို တာ ဓာတ္ေပါက္ မွ သြားရတာဗ်။ ခုေတာင္ ယၾတာအရက်မ္း က်င့္စဥ္ျပီး တုန္း ေခါင္ရည္ ေလး အားေပးခ်င္စိတ္ေပၚလာတာနဲ႔ ေဟာဒီကကိုဗာလ ေရာက္ လာတာပဲေလ။လူကဲခတ္ဦးမွေပါ့ဗ်ာ”ဟု ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ရင္းေျပာလိုက္သည္။ ျပီးေနာက္ ”ေခါင္ရည္ႏွစ္ပုလင္းနဲ ့ ေျမပဲေလွာ္ ေလးအရင္ခ်စမ္း ပါဦး၊ ကိုဗာလက အေ၀းႀကီးက လာရတာ၊ေရငတ္ေရာေပါ့” ဆက္ေျပာလိုက္သည္။ကြ်ႏ္ုပ္မွာလည္း ေရငတ္ေနသည္မွာအမွန္ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။

မရွမ္းမက သြက္လက္စြာသြား၍ေျမပဲေလွာ္ႏွစ္ထုတ္ႏွင့္ ေခါင္ရည္ႏွစ္ပုလင္း လာခ်သည္။ ျပီးေနာက္ အဖံုးကိုေဖါက္ရင္း”ဆရာတို ့ ကြ်န္မ လည္း လူကဲခတ္ေတာ့ မတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာတို့ႏွစ္ေယာက္ပိုက္ဆံယူလာဖို ့ ေမ့လာတယ္ဆိုတာေတာ့သိတယ္။ ရပါတယ္အရင္စာရင္းထဲထပ္မွတ္ထားလိုက္မွာေပါ့” ဟု ေျပာသည္။ကြ်ႏု္ပ္လည္း အမွန္တကယ္ပင္ ပိုက္ ဆံမ်ားမ်ား စားစားမပါ။ တစ္ပုလင္းဖိုးအိပ္ေစာင့္သာ ပါျခင္းျဖစ္သည္။ ေ၀ဒအေဂ်း က ဘာမွ်မေျပာေသးပဲေခါင္ရည္ခြက္ကို သာ ပုလင္းထဲမွ အသာျဖည့္ ရင္း ေခါင္ရည္တစ္ခြက္ ကိုအာရံုစိုက္၍ တစ္ႀကိဳက္ခ်င္း စုပ္ေသာက္သည္။

ကြ်ႏု္ပ္က ေတာ့ သူ ့မွာပိုက္ဆံပါ၍ ဤမွ်မွင္ေကာင္းေနျခင္း ဟု မွတ္ထင္လိုက္ေလ၏။ ေျမပဲထုပ္ကိုအခြံကြ်တ္ေစရန္ လက္ ႏွင့္ အသာပြတ္ေခ်၍ ပန္းကန္ျပားထဲသို ့ေဖာက္ထဲ့သည္။ပန္းကန္ကို မ၍ အသာမွုတ္ျပီးေနာက္ ေ၀ဒအေဂ်းဘက္သို ့ပိုက္ဆံ ကိစၥေျပာ ရန္ျပင္လိုက္သည္။ ၄င္း က ခံုေနာက္သို႔ မွီထိုင္လိုက္ျပီး လက္ ကာျပလိုက္သည္။”ခဏေလး ကို ဗာလ က်ဳပ္အာရံုခံလိုက္ဦးမယ္” ဟု ေျပာျပီး မ်က္လံုး ကို ေမွး၍တစ္စံုတစ္ခု ရြတ္ဆိုသကဲ့သို ့ျပဳေနေလသည္။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ၄င္းအေႀကာင္းသိျပီး ျဖစ္၍ ေခါင္ရည္ကို သာ ငဲွ ့ေသာက္၇င္း ေျမပဲကို စားကာစည္းစိမ္ယူရင္း ေဆးလိပ္ထုတ္ ဖြာေနလိုက္သည္။ေခါင္ရည္တစ္၀က္က်ိဳးေလာက္ရွိေတာ့ ေ၀ဒအေဂ်း မတ္မတ္ထိုင္လိုက္ ၍ ”မပူနဲ့ေတာ့ဗ်ိဳ ့။ ခဏေန ဒီကို လူရႊင္ေတာ္ ဆင္ႀကီး ေရာက္လာလိမ္ ့မယ္။ သူ နဲ့အတူတူနယ္လွည့္ေစ်းသည္ႀကီးကိုရဲ၀င္းသူ လည္း ပါလိမ့္မယ္။ ရွင္းဖို့ေတာ့မပူနဲ ့သူတို ့ရွင္းလိမ့္မယ္။ ခက္တာက က်ဳပ္တို ေသာက္ တာကိုႀကာငျဖိဳး နဲ ့ အရက္ေပ်ာ္သက္ခိုင္တို ့သတင္းရသြားျပီး အေျပးေရာက္လာမွာအမွန္ပဲဗ်ိဳ ့” ဟု ေျပာရင္း ေခါင္ ရည္ကို တစ္၀က္က်ိဳးသည္ အထိကြ်ႏု္ပ္ကို မီေစရန္ တဆက္တည္း ေမာ့ခ်လိုက္ေလသည္။

ျပီးမွ ေျမပဲ ေလွာ္စားရင္း မွ”ကို ဗာလ ၊ ခင္ဗ်ားလက္ ျဖန္ ့စမ္းဗ်ာ။က်ဳပ္ တစ္ခ်က္ ႀကည့္ ေပးဦးမယ္။အင္း ခင္ဗ်ားလက္ႀကည့္ ရတာ အရက္ ေသာက္တာကို စြန္ ့လႊတ္ရမယ့္ကိန္းရွိတယ္ဗ်။ေဟာဒီ ျဂိဳလ္ခံု ေပၚက လမ္း က ထင္လည္းမထင္ရွား၊ ရွည္လည္း ရွည္ေတာ့မေအာင္ျမင္ေပမယ့္ စားႏုိင္ေသာက္ႏိုင္ထဲ ျဖစ္ရမယ္ဗ်”ဟုႀကည့္ေဟာလိုက္ေလသည္။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း အိတ္ကပ္ထဲ မွ တစ္ပုလင္းစာပိုက္ဆံေလးကို သတိရျပီး မမူးခင္ ဖြက္ထားရမည္ဟု ေတးထားလိုက္မိသည္။ မနက္စာအတြက္ အေရးႀကီးသည္ မဟုတ္လား ။ သို ့ေသာ္ ေ၀ဒ အေဂ်း က ”ခင္ဗ်ား အိတ္ထဲကပိုက္ဆံေပးစမ္းဗ်ာ။က်ဳပ္ လမ္းထိပ္နား ကကုလားဘယာေႀကာ္သြား၀ယ္လိုက္ဦးမယ္၊ဥာဏ္ပူေဇာ္ခလို ့သေဘာထားေပါ့ဗ်ာ”ဟုေတာင္းေသာေႀကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္လည္း မျငင္းသာေတာ့ပဲ ထုတ္ေပးလိုက္ ရသည္။

၄င္းကပိုက္ဆံယူျပီးေနာက္ လမ္းထိပ္ဘက္ထြက္သြားေလ၏။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း တစ္ေယာက္ထဲပ်င္းသည္ ႏွင့္ ေခါင္ရည္သာ ေသာက္ေန ရသည္။ မီး လာ၍အခန္းထဲ မွတီဗြီ ျပထားေသာေႀကာင့္ လွမ္း ႀကည့္ ေန ရသည္။ ညေန ေစာင္းခါစ ရွိေသာေႀကာင့္အစီအစဥ္ေကာင္းမ်ား မလာေသးပဲ ပ်င္းဖြယ္ေကာင္းေသာ သီခ်င္း အစီအစဥ္ မ်ားသာလာေနေသးသည္။ ေႀကာ္ျငာတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လာေသာေႀကာင့္ေႀကာ္ျငာလာမွလွမ္းႀကည့္ျဖစ္သည္။ ေ၀ဒအေဂ်းမွာ အတန္ ႀကာမွ ျပန္ေရာက္လာသည္။ဘယာေႀကာ္ကေတာ့ေလးတစ္ခု ကိုင္၍ ျပန္၀င္လာ၏။”ကိုအေဂ်း ဘယ္ႏွယ့္တုန္း ။ ႀကာလိုက္တာဗ်ာ ဒီမွာတစ္ေယာက္ထဲ”ဟု ေျပာလိုက္ရာ ၄င္းက”ဘယာေႀကာ္သည္ ကို အေရအတြက္ အတိအက်နဲ ့မွာေနလို ့ဗ်။ ဒီေန ့ က်င့္စဥ္အရဘယာေႀကာ္ ၃၀ စားရမယ္ဆိုလို ့။ ခင္ဗ်ားအတြက္လည္း အလံုး ၃၀ ၀ယ္လာတယ္ဗ်။ဘယာေက်ာ္ေအာင္ ဘယာေႀကာ္စားလိုက္စမ္းဗ်ာ” ျပံဳး ျပံဳးႀကီးေျပာလိုက္ေလသည္။

သို ့ႏွင့္ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္ရည္ ႏွင့္ ဘယာေႀကာ္ေလးျဖင့္ ျမံဳ ့ေနတုန္းဆိုင္ေရွ ့မွ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးထိုးရပ္သံႏွင့္ အတူ မဲမဲ၀၀ တစ္ေယာက္ ႏွင့္ပိန္ ပိန္ ရွည္ရွည္ လူတစ္ေယာက္တို ့စကားေျပာရင္း၀င္ေရာက္လာႀကသည္။မဲမဲ၀၀ ႏွင့္ လူ က ”ရဲ၀င္း တို ့ကေတာ့ မင္းသမီးရံွုးေလာက္တယ္ကြာ။မင္းလမ္းေလ်ွာက္တာ ။ ငါ တို ့ဇာတ္မွာသာဆိုရင္ ေနာက္ပိုင္းမင္းသမီးလုပ္လို ့ရတယ္။” ဟု ေအာ္ေျပာ ရင္း အထုတ္တစ္ထုတ္ဆြဲကာေနာက္ကလိုက္၀င္လာသည္။ စည္ပုိင္း တစ္ခု လိမ္ ့လာသည္ ႏွင့္ အလားသဏၭာန္တူလွေပသည္။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္ ကား လူရႊင္ေတာ္ ဆင္ႀကီး ႏွင့္ကို ရဲ၀င္းသူတို့ျဖစ္ႀကေလသည္။ရုတ္တရက္ကြ်ႏု္ပ္တို ့ကို ေတြ ့ျမင္ေသးဟန္မရွိပဲထိုင္ရန္ျပင္ျပီး မွ လွမ္းေတြ ့သြားသည္။ ”ဟာ ေ၀ဒ အေဂ်း နဲ ့ဆရာဗာလ ပါလား။

လာေဟ့ ရဲ ၀င္း သူတို ့စီ သြားထိုင္ရေအာင္”ေျပာရင္း ဆိုရင္း ႏွစ္ေယာက္သားကြ်ႏု္ပ္တို ့၀ိုင္းသို ့ကူး လာေလသည္။ အလိုက္သိေသာ မရွမ္းမကေခါင္ရည္ႏွစ္လံုး ႏွင့္ ဖန္ခြက္ တို ့ကို ပါ ယူလာခ်ေပးေလသည္။လူရႊင္ေတာ္ေဇာ္ႏိုင္လင္း က ” ဘယ္ေလမ်ား တိုက္လို ့တိုက္ဆိုင္ေနတာလဲမသိဘူး။ ဒီည ဇာတ္တိုက္ က လည္း မရွိေသး။ ရဲ၀င္းလည္းေရာက္ေနလို ့လာတာဒီဆရာႏွစ္ေယာက္နဲ ့ပါတိုး ေန ပါေရာလား ဟရို ့။ စားႀကဦး ဒီ မွာ ၀က္သားတုတ္ထိုး ပါလာတယ္။ ဆရာအေဂ်း ကန္ ေတာ့ဗ်ာ။ သတ္သတ္လြတ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး ။ကိုဗာလစားလို ့ရတာေပါ့။ ” ဟုေျပာရာ ေ၀ဒအေဂ်းက “ကိစၥမရွိပါဘူး။ စားႀကပါဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ္က ေတာ့ ဘယာေႀကာ္နဲ ့ဆိုျပီးပါတယ္။ ဆရာဗာလသာ အသား မစားရရင္မေနတတ္သလို ျဖစ္ေနတာနဲ ့အေတာ္ပဲေပါ့ဗ်ာ” ဟုေျပာ၏။

ကြ်ႏု္ပ္ကလည္း အသားျဖင့္ ျမည္းရျပီ ဟု ေတြးျပီးလက္ႏွိုက္ရန္ျပင္လိုက္သည္။ သို ့ေသာ္ျဖဴျဖဴ၀၀နတ္ကေတာ္ႀကီး ႀကာငျဖိဳး ရုတ္တရက္ေပၚလာ၍”မာမီနည္းနည္းေပးစား”အသံျပဳလိုက္ျပီး ဒုတ္ထိုးထုတ္ကို ေကာက္ျပီး တူျဖင့္ညွပ္ကာျမိန္ရည္ရွက္ရည္ ဆြဲစားေနေလသည္။ ႀကာငျဖိဳး ေနာက္နားကေတာ့အရက္ေပ်ာ္ သက္ခိုင္ လည္းပါလာေလသည္။ သူလည္း ပါဆယ္တစ္ထုပ္ေတာ့ဆြဲလာသည္။ကိုေအးဆိုင္ မွ ဘီအီး ထုပ္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ေခါင္ရည္ဆိုင္မွာ၀ိုင္းေကာင္းမည္ ဟု နတ္ကေတာ္ႀကာငျဖိဳး အႀကားအျမင္ရကာ လာေခၚေသာေႀကာင့္လက္က်န္ေလးကို ပါဆယ္ဆြဲ၍ လိုက္လာျခင္းျဖစ္သည္။

လူ၄ ေယာက္ႏွင့္ စည္ပိုင္း ႏွစ္လံုး စာခန္ ့ျဖစ္လာေသာေႀကာင့္ စားပြဲႏွစ္ခုဆက္၍ ထိုင္ရေလ၏။ မရွမ္းမလည္း အလုပ္မ်ားသြားသည္။ ေခါင္ရည္ပုလင္း လာခ်လိုက္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ထပ္မွာလုိက္ ျဖင့္ လက္မလည္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အတန္ပင္ ေထြလာေသာေႀကာင့္ စကား ၀င္ ေရာက္ေျပာရန္ႀကံေသးသည္။သို ့ေသာ ဇာတ္ပြဲလူရႊင္ေတာ္၊နတ္ကေတာ္၊ေ၀ဒဆရာ ႏွင့္ နယ္လွည့္ ေစ်းသည္ရဲ၀င္းသူ တို ့ႀကား စကားမေဖာက္ႏိုင္ပါ။ အရက္ေပ်ာ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ကႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္ရည္ေသာက္လိုက္ ျဖင့္ ေျမပဲေလွာ္သာစားရသည္။ နတ္ကေတာ္ က၀က္သားဒုတ္ထိုး ထုတ္ကို အပိုင္စီးထားသည္။

လက္က မခ်ပဲစကားေျပာလိုက္စားလိုက္ ျဖင့္ေခါင္ ရည္ လည္းေမာ့ ေနရေသးသည္။ အားလံုးေထြလာစဥ္ ရဲ၀င္းသူ က ၄င္း၏ လြယ္အိတ္ထဲ မွ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ အရာတစ္ခုဆြဲထုတ္လိုက္သည္။အားလံုးစိတ္၀င္တစား လွမ္းႀကည့္သည္ကို ရဲ၀င္းသူ ေက်နပ္စြာျပံဳးလိုက္သည္။ ျပီးမွ”ဒီ ပစၥည္းက ကြ်န္ေတာ္ နယ္စပ္နားက ရြာတစ္ရြာနားက အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ေရာင္းလုိက္တာ။ သူ ့ေျမးမ က ကြ်န္ေတာ့စီက အလွကုန္ပစၥည္းေလးေတြ လိုခ်င္လို ့တဲ ့။ပိုက္ဆံလည္းမရွိေတာ့ အဖြားႀကီး က သူ ့ေျမးမ အတြက္၀ယ္ေပးခ်င္လို ့ဆို ျပီး သူ ့တို ့မိသားစု အဆက္ဆက္ အေမြျဖစ္တဲ ့ဒီ ဟာကိုအလွကုန္ေတြ နဲ ့လဲယူသြားတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေရွးေဟာင္းပစၥည္းဆို၀ါသနာပါလို ့ႀကည့္လိုက္တာနဲ ့ အေတာ္ေရွး က်တဲ ့ ဟာတစ္ခု ျဖစ္မွန္းသိတယ္။ဒီေပၚမွာ ဂမုန္းပန္းလိုလို ပန္းပြင့္ပံုေလးေတြ ေဖာ္ထားတာ ေတြ့တယ္မဟုတ္လား ။ ဒီလက္ရာမ်ိဳး က အနည္းဆံုး ကုန္းေဘာင္ေခာတ္ေလာက္ကပဲဗ်။ႀကည့္စမ္းပါဦး” ဟု ဆို ျပီး ေ၀ဒအေဂ်းလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ေ၀ဒ အေဂ်း ကမ်က္လံု းပင့္ ၍ အတန္ႀကာေလ့လာျပီးေနာက္ ႀကာငျဖိဳးလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ငျဖိဳး က အေသအခ်ာ ပြတ္သတ္ႀကည့္ျပီး၊ အရြယ္အစား ကတစ္ေတာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္နဲ ့။ အေလးခ်ိန္က ပ်ဥ္းကတိုးသား နဲ့လုပ္ထားတာလားမသိဘူး။ ေလးလိုက္တာ။ ပန္းပြင့္ ပံုေလးေတြေဖၚထားတာလည္းလွလိုက္တာ။အမေလးေတာ္ ရင္ခုန္လိုက္တာ” ဟု ေျပာရင္း တစ္ခ်က္ကိုက္ႀကည့္လိုက္သည္။ လူရႊင္ေတာ္ေဇာ္ႏိုင္လင္း က ေတာ့”ရဲ ၀င္း ၊မင္း ဟာ က မင္းႀကီးမင္းေလး ကို ေရႊေဖာ့လံုး နဲ ့ဆံုး မလိုက္လို ့ ဆို အေနာ္ရထာ က ဆိုဖူးတယ္မဟုတ္လား။ ဒါ က အဲဒီ ေရႊေဖာ့လံုး မ်ားျဖစ္ေနမလား မသိဘူး။ ” ေျပာရင္း ကြ်ႏ္ုပ္ဆီလွမ္းေပးလိုက္သည္။ကြ်ႏ္ုပ္က ေတာ့ ဘာညာမွန္း မသိ ဤတုတ္တို ကို လက္ ျဖင့္ ဆႀကည့္ လိုက္အလင္းေရာင္ေအာက္ ျပန္ေထာင္ႀကည့္လိုက္ ျဖင့္ လုပ္ႀကည့္ေသာ္လည္းေခ်ာမြတ္ေသာ သစ္သားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္ ဆိုသည္မွလြဲ၍ မခန္ ့မွန္းတတ္ပါ။ေနာက္ေတာ့ ႀကည့္လည္း မထူးသျဖင့္ အရက္ေပ်ာ္သက္ခိုင္ဘက္သို့ကမ္းေပးလိုက္သည္။ သက္ခိုင္က ႀကည့္ျပီး ”ေရႊေဖာ့လံုး နဲ ့ဆံုးမလိုက္ ဆိုျပီး အမတ္ေတြ က ဒီတုတ္ကို လုပ္ ျပီး မင္းႀကီးမင္းေလးကိုရိုက္တာျဖစ္ႏိုင္တယ္။

ဆရာမ မတင္၀င္း စာအုပ္ထဲမွာလည္း အဲလို မ်ိဳး ပါဘူးတယ္။ ဒီလို တုတ္နဲ ့ရိုက္လို ့လဲ မင္းႀကီးမင္းေလး ေသသြားတာျဖစ္ႏိုင္တယ္“ဟု ေထာက္ခံလိုက္သည္။ ႀကာငျဖိဳး မွာ ရုတ္တရက္ လက္အုပ္ခ်ည္လိုက္ျပီး”ကိုယ္ေတာ္ႀကီးကိုယ္ေတာ္ေလး တို ့ကို ရိုက္တဲ ့ဒုတ္မ်ား လား ဘုရားဘုရား ။ပစ္မွားမိေတာ့မလို ့ေတာ္ေသးတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးတို ့ တပည့္ေတာ္မ ငျဖိဳးမသိနားမလည္ပဲ မရိုမေသျပဳမိတာခြင့္လႊတ္ပါ”ဟု တုန္တုန္ရင္ရင္ ျဖင့္ ေတာင္းပန္ ေနေလသည္။ထို စဥ္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို ့၀ုိင္းနား သို ့လူ တစ္ခ်ိဳ ့ လာေရာက္၍ျဖတ္သြားျဖတ္လာလို လို ျဖင့္ ဒုတ္ တံကို မသိမသာ လာေရာက္ ႀကည့္ရွုေနႀကသည္။ကြ်ႏ္ုပ္တို ့ကလည္း ကိုယ့္ ဘာသာ စိတ္၀င္စား ေန သျဖင့္သတိမထားမိလိုက္ေသးပါ။ျငိမ္ေနေသာ ေ၀ဒအေဂ်း က သတိထားမိျပီး ရဲ၀င္းကို ထို ဒုတ္တံကို အိတ္ထဲျပန္ထည့္ထားလိုက္ရန္ ေျပာလိုက္သည္။ မႀကာမီပင္ ေခါင္ရည္ဆိုင္အတြင္းသို့လူမ်ား စြာ ၀င္ေရာက္ လာထိုင္ႀကေလသည္။ ေခါင္ရည္မွာေသာက္ ျပီး စကား မေျပာႀကပဲ ထိုင္ေနႀကျခင္းျဖစ္သည္။ တံခါးေပါက္မ်ား နားတြင္ ေနရာယူ၍ထိုင္ႀကေသာေႀကာင့္ကြ်ႏ္ုပ္တို ့ေျပးလမ္း မရွိေစရန္စနစ္တက် ေန ရာယူ ေနႀကျခင္းျဖစ္သည္။ ၄င္းတို ့က ဘာလွုပ္ရွားမွုမွ် မလုပ္ေသးသျဖင့္ကြ်ႏ္ုပ္တို ့ မွာလည္း ေခါင္ရည္ဆက္ေသာက္ျပီး ျငိမ္ေနႀကသည္။

ဗာလ