ကၽြႏု္ပ္ႏွင္႔ လွ်ိဳ႔ဝွက္ ဒုတ္တံ ( ၂ )

အသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားျပီးေနာက္ ဆိုင္ေပါက္၀တြင္ မိတ္ကပ္အျပည့္လိမ္းထားေသာ လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာေလ၏။ ကြ်ႏု္ပ္တို ့မွ အပ က်န္ ၀ိုင္းအားလံုး မွ လူမ်ားထ၍ အရိုအေသျပဳ လိုက္ႀကသည္။ မိတ္ကပ္လိမ္းထားသျဖင့္ ရုတ္တရက္ မမွတ္မိေသးေပ။ေနာက္ မွ ဤသူ သည္ ကို မ်ိဳး နႏၵ ျဖစ္သည္ကို သတိျပဳလုိက္သည္။ မင္းသားမ်ိဳး နႏၵသည္ ကြ်ႏု္ပ္တို ့ေက်ာင္းတက္ စဥ္ က သိကြ်မ္းဘူးခဲ့သည္မဟုတ္ေပေလာ။

ကြ်ႏု္ပ္လည္း ရန္ပြဲကို ျငိမ္းႏိုင္ျပီဟုစိတ္သက္သာရာရသြားမိေပသည္။မင္းသားေလး မ်ိဳး နႏၵ မွာ ပါတ္၀န္းက်င္ကို ဂရုမစိုက္ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို့၀ိုင္းဆီသို ့ ေလွ်ာက္ လိုက္ သည္။ ေ၀ဒအေဂ်း က မတ္တပ္ ရပ္၍”ကို မ်ိဳး နႏၵ ေတာ္ေတာ္ ႀကီး ႏု ပ်ိဳ ေနတုန္းပဲေနာ္။ မေတြ ့ရတာ ႀကာေပါ့။

ေသာက္ပါဦးလာ ေခါင္ရည္”ဟု ႏွုတ္ဆက္လိုက္သည္တြင္ ဇာတ္မင္းသား ေလး မ်ိဳး နႏၵ မွ ႏွုတ္ခမ္းနီဆိုးထားေသာ ႏွုတ္ခမ္း ႏွစ္ခု ပြင့္ရံု သာ ျပံဳးလိုက္ ျပီး မရွမ္းမ ဘက္ လွည့္၍ ခြက္တစ္ခြက္ ေပးပါဦး ဟု လွမ္း မွာလိုက္သည္။မရွမ္း မ က ခြက္တစ္ခု ယူ လာေပးသည္။ ေဘး၀ိုင္းမွထိုင္ေန ေသာ လူ တစ္ေယာက္ကခ်က္ခ်င္းထ၍ ခြက္ ကို ယူျပီး တစ္ရွုး ျဖင့္သုတ္ေပးျပီး ျပန္ခ်ေပးလိုက္သည္။ ကြ်န္ပ္လည္း မေနသာေတာ့ပဲ ေခါင္ရည္ပုလင္းမ၍ ငွဲ့ထည့္ေပးလိုက္သည္။ မ်ိဳးနႏၵ မွာ ထိုင္ ခ် ျပီး ထည့္ေပးေသာ တစ္ခြက္ ကိုကုန္သည္ အထိ ေသာက္လိုက္သည္။ျပီး မွ” အခ်င္းခ်င္း ေတြ မေတြ ့ရတာႀကာျပီ။

ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ဗ်ာ ။ ခုန ကရဲ၀င္းယူလာတဲ ့တုတ္တံေလး တစ္ခ်က္ေလာက္ ႀကည့္လို ့ရမလား ။ ကြ်န္ေတာ္ တို့ဇာတ္အဖြဲ ့က ေပ်ာက္သြားတဲ ့ တုတ္တံေလးမ်ားျဖစ္ေန မလား မသိဘူး။ကြ်န္ေတာ့္ အေဖနဲ ့ ဆိုင္းဆရာ အစဥ္အဆက္ ဆိုင္းတီးတဲ ့တုတ္တံေလး ဗ်။ဘယ္လို မွ စိတ္ မရွိ ပါနဲ ့။ အဲဒီဟာ မွန္ ရင္ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္၀ယ္မလို ့ပါ”ေ၀ဒအေဂ်းက” ကို မ်ိဳး နႏၵ ေတာ့ မွားျပီထင္တယ္ ။ ရဲ၀င္း ခုန က ႀကည့္တဲ့ဟာ က အဲလိုဟာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ လာျပီးတဲ့ေနာက္ အလကားမျဖစ္ရေအာင္ေခါင္ရည္ေသာက္သြားဗ်ာ။”ေ၀ဒ အေဂ်း က မ်ိဳး နႏၵ ကို မျပခ်င္ေသာေႀကာင့္ စကားကို ပိတ္ေျပာလိုက္သည္။ဇာတ္မင္းသား ကလည္း မည္သည့္နည္းႏွင့္ မဆို ရေအာင္ ႀကည့္မည့္သေဘာျဖင့္”ကိုအေဂ်း ဒီလိုေတာ့မလုပ္နဲ ့ေလ။

တစ္ခ်က္ႀကည့္ျပီး ဟုတ္မဟုတ္ႀကည့္ မလို့ပါ။ ပစၥည္း မွန္ ရင္ ေစ်းေကာင္းေပး၀ယ္မယ္။ မဟုတ္ရင္လည္း ဒီ၀ိုင္းဖိုးကြ်န္ေတာ္ရွင္းသြား မွာ ပါ။”ဟု ေျပာရင္း လူရႊင္ေတာ္ ေဇာ္ႏိုင္လင္းဘက္ မ်က္ရိတ္ျပလိုက္သည္။ေဇာ္ႏိုင္လင္း က ခႏၵာကိုယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ သြက္လက္စြာ ထ၍ ရဲ၀င္းသူ ၏အိတ္ကို ျဖဳတ္ယူလိုက္သည္။ ျပီးေနာက္ တုတ္တံကို ထုတ္၍ ယူျပီး မ်ိဳးနႏၵလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ အျဖစ္အပ်က္အားလံုး တခဏအတြင္ း ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္ေလ၏။ ရဲ၀င္းမွာလည္း မည့္သို ့မွ် ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရလိုက္။အနီးကပ္လူ က သစၥာေဖာက္ျပီး ယခုကဲ့သို ့လုပ္မည္ဟု မထင္မိထားႀကေခ်။

ရဲ၀င္းႀကက္ေသေသေနရာမွ”ဆင္ႀကီး ဘယ္လို လုပ္လိုက္တာ လဲ။ မင္း က ငါတို ့သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ဘူးလား”ဟု အံအား သင့္စြာေမးလိုက္သည္။ဆင္ႀကီးက ေကာက္က်စ္စြာ ျပံဳးလိုက္ရင္း“ငါ က လူရႊင္ေတာ္ေလကြာ ။ဇာတ္မွာလိုက္တယ္ဆုိတာ ေမ့ေနျပီထင္တယ္။ ငါအခုဇာတ္က အဆင္မေျပရင္ မင္းသားေလးတို ့ဇာတ္မွာ သြား လုပ္ရတယ္။ သူ ကငါ့ထမင္းရွင္ဆို လည္းမမွားဘူး။ မပူပါနဲ ့ကြာ ။ မင္းသားေလး က သိတတ္ပါတယ္။အလကားမယူပါဘူး ။ တန္ရာတန္ေႀကးေပးမွာပါ။”ဟု ေျပာရင္း မ်ိဳးနႏၵ ေနာက္ေက်ာ မွာသြားရပ္လိုက္သည္။မင္းသားေလး မ်ိဳး နႏၵ က တုတ္တံကို ေသခ်ာစြာႀကည့္ျပီး ေနာက္သားငယ္တစ္ေယာက္ကဲ့သို ့ေပြ ့ပိုက္ နမ္းရွုပ္ေနသည္။ ျပီးမွ တုတ္တံကိုစားပြဲေပၚျပန္တင္လိုက္ျပီး”ကိုရဲ၀င္း စိတ္မရွိပါနဲ ့ဗ်ာ ။

ဒါက ကြ်န္ေတာ့ရဲ ့တုတ္တံ အမွန္ပဲဗ်ာဘယ္ေလာက္ ေစ်းေပးရမလဲေျပာ။ကြ်န္ေတာ္ပဲေစ်းျဖတ္ေပးလိုက္မယ္ဗ်ာ ။ တစ္သိန္းေပးမယ္ ဟုတ္ျပီလား။ေစ်းနည္းတယ္ထင္ရင္လည္း ေျပာ”ရဲ၀င္း က ဘာမွ်မေျပာႏိုင္ေသးပဲ ေ၀ဒအေဂ်း ဘက္ လွမ္းႀကည့္လုိက္သည္။ေ၀ဒအေဂ်း က လည္း ဘာမွ် မေျပာပဲ ဆိတ္ဆိတ္သာေနေနသည္။နတ္ကေတာ္ငျဖိဳး တစ္ေယာက္သာ ဘာမွ် မဆိုင္ပဲ”သက္ခိုင္ မင္း က ေခါင္ရည္လည္းေသာက္ အရက္လည္းေသာက္ ရွုပ္ေနတာပဲ။ေပးစမ္းပါဦး ဒီအရက္ထုတ္”ဟု လွမ္းဆြဲလိုက္ ရာ အရက္ေပ်ာ္သက္ခိုင္က မေပးပဲစုပ္ကိုင္ထားေသာေႀကာင့္အိတ္မွာ ျပဲ၍ အရက္မ်ား ခံု ေပၚဖိတ္က်ကုန္ေလ၏။

နတ္ကေတာ္ႀကီး ႏွင့္ သက္ခိုင္ လွ်င္ျမန္စြာထ၍ စားပြဲေပၚမွအရက္ မ်ား ကိုသုတ္၍ ခြက္ ျဖင့္ ျပန္ခံရန္ လုပ္ႀကေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္ သားလံုးလံုးေထြးေထြးျဖင့္ ရွုပ္ယွက္ခတ္သြားရာ အရက္စင္မည္စိုး သျဖင့္မ်ိဳးနႏၵ ကလည္း ေနာက္သို ့ထေရွာင္သြားရသည္။ ကြ်ႏု္ပ္က ေတာ့ နတ္ကေတာ္ႀကီးမွ စားပြဲေပၚမွတင္ထားေသာ တုတ္တံကို သြက္လက္စြာ ရင္ဘတ္ထဲ ထဲ့လိုက္သည္ကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ အခုအခံမ်ား ရွိေသာေႀကာင့္ တုတ္တံမွာ၄င္း`၏ရင္ဘတ္ထဲ တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။နတ္ကေတာ္ငျဖိဳးက ခုံေအာက္ မွခံထားေသာ ခြက္ ထဲမွ အရက္အနည္းငယ္ကို ေကာက္ေမာ့ လိုက္ျပီး”အရက္ေတြ ေတာ့ ကုန္ပါျပီ။ ဒီ၀ိုင္းေလး ျပီးရင္ေသာက္မလို ့ဟာ ကို။ ကိုေအးဆိုင္မပိတ္ခင္ သြား၀ယ္ထားဦးမွ။

အားလံုးပဲ သြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ ။ မာမီ အရက္၀ယ္ျပီး ျပန္လာခဲ့မယ္“ေျပာျပီး တင္ပါႀကီးမ်ားလွုပ္ ကာ အျပင္သို ့ထြက္ သြားေလေတာ့သည္မ်ိဳးနႏၵ မွာ လည္း ထို အခါမွ စားပြဲေပၚတြင္ တုတ္တံမရွိေတာ့သည္ကို သတိျပဳမိသည္။”ကိုဆင္ႀကီး လုပ္ဦးဗ်ာ။ နတ္ကေတာ္ တုတ္တံကို ယူေျပးသြားျပီ။ ”ဆင္ႀကီးတစ္ေယာက္ ေဘး၀ိုင္း မွလူတစ္ခ်ိဳ ့ေခၚျပီးနတ္ကေတာ္ႀကီးထြက္သြားရာဘက္သို ့အေျပးလိုက္သြားေလသည္။ေခါင္ရည္၀ိုင္းေလးမွာ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ ရွိေနသည္။ အရက္ေပ်ာ္သက္ခိုင္ ကေခါင္ရည္မ်ား ထပ္မွာျပီးတစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္ေသာက္ေနသည္။

ေ၀ဒ အေဂ်း မွာ လည္းလက္က်န္ဘယာေက်ာ္တစ္ခ်ိဳ့ကို လက္စ ျဖတ္လိုက္ျပီး ေခါင္ရည္တစ္ခြက္ ေသာက္ ျပီး မ်က္လံုးမိွတ္လ်က္သာေနေတာ့သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ေတာ့ စိတ္ရွုပ္သြားေသာေႀကာင့္ ေဆးလိတ္ထုတ္ကာဖြာေနရသည္။
ေဆးလိတ္တစ္လိတ္ကုန္ သြား ျပီးသည္အထိ ဆင္ႀကီး တို ့လူစု ျပန္မလာေသးပါ။မ်ိဳးနႏၵ မွာ စိတ္မရွည္စြာ ျဖင့္ေဆးလိတ္ေငြ ့မ်ား ကို လက္ျဖင့္ခတ္ထုတ္လိုက္ အေပါက္ ၀ကို လွမ္း ႀကည့္လိုက္ ျဖင့္ ဂဏာမျငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။အတန္ႀကာမွ ဆင္ႀကီးတို ့လူ စု ျပန္ေရာက္လာႀကသည္။ မ်က္ႏွာ အမူအယာကို ႀကည့္လိုက္သည္ ႏွင့္ ၄င္းတို ့နတ္ကေတာ္ႀကီး အား မေတြ ့ခဲ့ႀကမွန္းသိသာသည္။ေ၀ဒအေဂ်း မ်က္လံုး ပြင့္လာျပီး လ်ိဳ ့၀ွက္စြာ ျပံဳးလိုက္ေလသည္။


မ်ိဳး နႏၵ မွာ ေဒါသထြက္ေနျပီျဖစ္သည္။ ဆင္ႀကီး ကုိ မဲ ၍”ကိုဆင္ႀကီး ၊ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရမလဲ ။ ဒီ တုတ္တံ ကိုကြ်န္ေတာ္ျပန္ရမွျဖစ္မယ္။ ဒီဟာ မရရင္ ေတာ့ ကို ဆင္ႀကီး ကို ကတိေပးထားသလိုဇာတ္သမေလး နဲ ့ကိစၥ ကြ်န္ေတာ္မလုပ္ေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရေအာင္အႀကံထုတ္စမ္းပါဦး”
ဆင္ႀကီး မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ပ်က္သြားသည္။”မင္းသားေလး ကြ်န္ေတာ္လည္း ေျပးလိုက္တာပဲ။ ဒီနတ္ကေတာ္ႀကီး က လူသာ၀တာ ။အေျပးက ျမန္သလားမေမး နဲ ့။ ရွာလို ့ကို မေတြ ့ဘူး။ ”ေျပာရင္း ဆင္ႀကီး က အရက္ေပ်ာ္ကို ႀကည့္ ရင္း အႀကံရသြားသည္။”မင္းသားေလး ဘာမွ မပူ နဲ ့။ နတ္ကေတာ္ႀကီး က အရက္ေပ်ာ္ ကိုမခြဲႏိုင္ဘူးဗ်။ သူ တို ့က အတူေနတာ။ အရက္ေပ်ာ္ႀကီးကို ဖမ္းထားလိုက္ ရင္နတ္ကေတာ္ႀကီးေသခ်ာေပါက္လာရွာမွာဗ်”ဟု ၀မ္းသာအားရအႀကံေပးလိုက္သည္။အားလံုး က အရက္ေပ်ာ္သက္ခိုင္ ကို လွမ္းႀကည့္လိုက္ႀက၏။သက္ခိုင္ မွ ေသာက္လက္စ ေခါင္ရည္ပင္ သီးသြားေလသည္။

ဗာလ