ကၽြႏု္ပ္ႏွင္႔ လွ်ိဳ႔ဝွက္ ဒုတ္တံ

တစ္ေန ့သ၌ ကြ်န္ပ္လည္း ပ်င္း ပ်င္းရွိသည္ ႏွင့္ မိန္း ဘက္ သို့ဆိုင္ကယ္စီးကာ ထြက္လာသည္။ လမ္းတြင္ စိတ္ကူးရသည္ ႏွင့္ ေ၀ဒ အေဂ်း ထံ၀င္ေရာက္သည္။ အေဂ်း သည္ အိမ္အေပၚထပ္မွ ေ၀ဒ က်င့္ စဥ္ တစ္ခု ျပီးဆံုး ၍ေအာက္သို ့ဆင္းလာသည္ ႏွင့္ အဆင္သင့္ ေတြ ့ရေလသည္။ ”ကဲဆရာ ဗာလဘယ္သြားျပီးဘာလုပ္မလို ့တုန္း ။လုပ္ခ်င္တာေတြ ေနာက္ထားဗ်ာ ၊ေခါင္ရည္ဆိုင္သြား ရေအာင္” ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ပ္လည္း မျငင္းသာ ေတာ့ပဲ ၂၂လမ္းေခါင္ရည္ဆိုင္သို ့ ၄င္းကို တင္ကာထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ေခါင္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့မရွမ္းမ က ”ဘယ္လို တုန္း ဆရာ ႏွစ္ေယာက္ ၊ ေပ်ာက္ လွခ်ည္လားဗ်” ဟုဆီးႀကိဳႏွုတ္ဆက္လိုက္ေလသည္။

ေ၀ဒအေဂ်းက ”မရွမ္းမ ၊ ဒါေႀကာင့္ ပဲ ေယာက်္ားနဲ ့ကြဲတာေပါ့ဗ်ာ။ ေ၀ဒ အေဂ်း ဆို တာ ဓာတ္ေပါက္ မွ သြားရတာဗ်။ ခုေတာင္ ယၾတာအရက်မ္း က်င့္စဥ္ျပီး တုန္း ေခါင္ရည္ ေလး အားေပးခ်င္စိတ္ေပၚလာတာနဲ႔ ေဟာဒီကကိုဗာလ ေရာက္ လာတာပဲေလ။လူကဲခတ္ဦးမွေပါ့ဗ်ာ”ဟု ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ရင္းေျပာလိုက္သည္။ ျပီးေနာက္ ”ေခါင္ရည္ႏွစ္ပုလင္းနဲ ့ ေျမပဲေလွာ္ ေလးအရင္ခ်စမ္း ပါဦး၊ ကိုဗာလက အေ၀းႀကီးက လာရတာ၊ေရငတ္ေရာေပါ့” ဆက္ေျပာလိုက္သည္။ကြ်ႏ္ုပ္မွာလည္း ေရငတ္ေနသည္မွာအမွန္ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။

မရွမ္းမက သြက္လက္စြာသြား၍ေျမပဲေလွာ္ႏွစ္ထုတ္ႏွင့္ ေခါင္ရည္ႏွစ္ပုလင္း လာခ်သည္။ ျပီးေနာက္ အဖံုးကိုေဖါက္ရင္း”ဆရာတို ့ ကြ်န္မ လည္း လူကဲခတ္ေတာ့ မတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာတို့ႏွစ္ေယာက္ပိုက္ဆံယူလာဖို ့ ေမ့လာတယ္ဆိုတာေတာ့သိတယ္။ ရပါတယ္အရင္စာရင္းထဲထပ္မွတ္ထားလိုက္မွာေပါ့” ဟု ေျပာသည္။ကြ်ႏု္ပ္လည္း အမွန္တကယ္ပင္ ပိုက္ ဆံမ်ားမ်ား စားစားမပါ။ တစ္ပုလင္းဖိုးအိပ္ေစာင့္သာ ပါျခင္းျဖစ္သည္။ ေ၀ဒအေဂ်း က ဘာမွ်မေျပာေသးပဲေခါင္ရည္ခြက္ကို သာ ပုလင္းထဲမွ အသာျဖည့္ ရင္း ေခါင္ရည္တစ္ခြက္ ကိုအာရံုစိုက္၍ တစ္ႀကိဳက္ခ်င္း စုပ္ေသာက္သည္။

ကြ်ႏု္ပ္က ေတာ့ သူ ့မွာပိုက္ဆံပါ၍ ဤမွ်မွင္ေကာင္းေနျခင္း ဟု မွတ္ထင္လိုက္ေလ၏။ ေျမပဲထုပ္ကိုအခြံကြ်တ္ေစရန္ လက္ ႏွင့္ အသာပြတ္ေခ်၍ ပန္းကန္ျပားထဲသို ့ေဖာက္ထဲ့သည္။ပန္းကန္ကို မ၍ အသာမွုတ္ျပီးေနာက္ ေ၀ဒအေဂ်းဘက္သို ့ပိုက္ဆံ ကိစၥေျပာ ရန္ျပင္လိုက္သည္။ ၄င္း က ခံုေနာက္သို႔ မွီထိုင္လိုက္ျပီး လက္ ကာျပလိုက္သည္။”ခဏေလး ကို ဗာလ က်ဳပ္အာရံုခံလိုက္ဦးမယ္” ဟု ေျပာျပီး မ်က္လံုး ကို ေမွး၍တစ္စံုတစ္ခု ရြတ္ဆိုသကဲ့သို ့ျပဳေနေလသည္။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ၄င္းအေႀကာင္းသိျပီး ျဖစ္၍ ေခါင္ရည္ကို သာ ငဲွ ့ေသာက္၇င္း ေျမပဲကို စားကာစည္းစိမ္ယူရင္း ေဆးလိပ္ထုတ္ ဖြာေနလိုက္သည္။ေခါင္ရည္တစ္၀က္က်ိဳးေလာက္ရွိေတာ့ ေ၀ဒအေဂ်း မတ္မတ္ထိုင္လိုက္ ၍ ”မပူနဲ့ေတာ့ဗ်ိဳ ့။ ခဏေန ဒီကို လူရႊင္ေတာ္ ဆင္ႀကီး ေရာက္လာလိမ္ ့မယ္။ သူ နဲ့အတူတူနယ္လွည့္ေစ်းသည္ႀကီးကိုရဲ၀င္းသူ လည္း ပါလိမ့္မယ္။ ရွင္းဖို့ေတာ့မပူနဲ ့သူတို ့ရွင္းလိမ့္မယ္။ ခက္တာက က်ဳပ္တို ေသာက္ တာကိုႀကာငျဖိဳး နဲ ့ အရက္ေပ်ာ္သက္ခိုင္တို ့သတင္းရသြားျပီး အေျပးေရာက္လာမွာအမွန္ပဲဗ်ိဳ ့” ဟု ေျပာရင္း ေခါင္ ရည္ကို တစ္၀က္က်ိဳးသည္ အထိကြ်ႏု္ပ္ကို မီေစရန္ တဆက္တည္း ေမာ့ခ်လိုက္ေလသည္။

ျပီးမွ ေျမပဲ ေလွာ္စားရင္း မွ”ကို ဗာလ ၊ ခင္ဗ်ားလက္ ျဖန္ ့စမ္းဗ်ာ။က်ဳပ္ တစ္ခ်က္ ႀကည့္ ေပးဦးမယ္။အင္း ခင္ဗ်ားလက္ႀကည့္ ရတာ အရက္ ေသာက္တာကို စြန္ ့လႊတ္ရမယ့္ကိန္းရွိတယ္ဗ်။ေဟာဒီ ျဂိဳလ္ခံု ေပၚက လမ္း က ထင္လည္းမထင္ရွား၊ ရွည္လည္း ရွည္ေတာ့မေအာင္ျမင္ေပမယ့္ စားႏုိင္ေသာက္ႏိုင္ထဲ ျဖစ္ရမယ္ဗ်”ဟုႀကည့္ေဟာလိုက္ေလသည္။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း အိတ္ကပ္ထဲ မွ တစ္ပုလင္းစာပိုက္ဆံေလးကို သတိရျပီး မမူးခင္ ဖြက္ထားရမည္ဟု ေတးထားလိုက္မိသည္။ မနက္စာအတြက္ အေရးႀကီးသည္ မဟုတ္လား ။ သို ့ေသာ္ ေ၀ဒ အေဂ်း က ”ခင္ဗ်ား အိတ္ထဲကပိုက္ဆံေပးစမ္းဗ်ာ။က်ဳပ္ လမ္းထိပ္နား ကကုလားဘယာေႀကာ္သြား၀ယ္လိုက္ဦးမယ္၊ဥာဏ္ပူေဇာ္ခလို ့သေဘာထားေပါ့ဗ်ာ”ဟုေတာင္းေသာေႀကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္လည္း မျငင္းသာေတာ့ပဲ ထုတ္ေပးလိုက္ ရသည္။

၄င္းကပိုက္ဆံယူျပီးေနာက္ လမ္းထိပ္ဘက္ထြက္သြားေလ၏။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း တစ္ေယာက္ထဲပ်င္းသည္ ႏွင့္ ေခါင္ရည္သာ ေသာက္ေန ရသည္။ မီး လာ၍အခန္းထဲ မွတီဗြီ ျပထားေသာေႀကာင့္ လွမ္း ႀကည့္ ေန ရသည္။ ညေန ေစာင္းခါစ ရွိေသာေႀကာင့္အစီအစဥ္ေကာင္းမ်ား မလာေသးပဲ ပ်င္းဖြယ္ေကာင္းေသာ သီခ်င္း အစီအစဥ္ မ်ားသာလာေနေသးသည္။ ေႀကာ္ျငာတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လာေသာေႀကာင့္ေႀကာ္ျငာလာမွလွမ္းႀကည့္ျဖစ္သည္။ ေ၀ဒအေဂ်းမွာ အတန္ ႀကာမွ ျပန္ေရာက္လာသည္။ဘယာေႀကာ္ကေတာ့ေလးတစ္ခု ကိုင္၍ ျပန္၀င္လာ၏။”ကိုအေဂ်း ဘယ္ႏွယ့္တုန္း ။ ႀကာလိုက္တာဗ်ာ ဒီမွာတစ္ေယာက္ထဲ”ဟု ေျပာလိုက္ရာ ၄င္းက”ဘယာေႀကာ္သည္ ကို အေရအတြက္ အတိအက်နဲ ့မွာေနလို ့ဗ်။ ဒီေန ့ က်င့္စဥ္အရဘယာေႀကာ္ ၃၀ စားရမယ္ဆိုလို ့။ ခင္ဗ်ားအတြက္လည္း အလံုး ၃၀ ၀ယ္လာတယ္ဗ်။ဘယာေက်ာ္ေအာင္ ဘယာေႀကာ္စားလိုက္စမ္းဗ်ာ” ျပံဳး ျပံဳးႀကီးေျပာလိုက္ေလသည္။

သို ့ႏွင့္ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္ရည္ ႏွင့္ ဘယာေႀကာ္ေလးျဖင့္ ျမံဳ ့ေနတုန္းဆိုင္ေရွ ့မွ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးထိုးရပ္သံႏွင့္ အတူ မဲမဲ၀၀ တစ္ေယာက္ ႏွင့္ပိန္ ပိန္ ရွည္ရွည္ လူတစ္ေယာက္တို ့စကားေျပာရင္း၀င္ေရာက္လာႀကသည္။မဲမဲ၀၀ ႏွင့္ လူ က ”ရဲ၀င္း တို ့ကေတာ့ မင္းသမီးရံွုးေလာက္တယ္ကြာ။မင္းလမ္းေလ်ွာက္တာ ။ ငါ တို ့ဇာတ္မွာသာဆိုရင္ ေနာက္ပိုင္းမင္းသမီးလုပ္လို ့ရတယ္။” ဟု ေအာ္ေျပာ ရင္း အထုတ္တစ္ထုတ္ဆြဲကာေနာက္ကလိုက္၀င္လာသည္။ စည္ပုိင္း တစ္ခု လိမ္ ့လာသည္ ႏွင့္ အလားသဏၭာန္တူလွေပသည္။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္ ကား လူရႊင္ေတာ္ ဆင္ႀကီး ႏွင့္ကို ရဲ၀င္းသူတို့ျဖစ္ႀကေလသည္။ရုတ္တရက္ကြ်ႏု္ပ္တို ့ကို ေတြ ့ျမင္ေသးဟန္မရွိပဲထိုင္ရန္ျပင္ျပီး မွ လွမ္းေတြ ့သြားသည္။ ”ဟာ ေ၀ဒ အေဂ်း နဲ ့ဆရာဗာလ ပါလား။

လာေဟ့ ရဲ ၀င္း သူတို ့စီ သြားထိုင္ရေအာင္”ေျပာရင္း ဆိုရင္း ႏွစ္ေယာက္သားကြ်ႏု္ပ္တို ့၀ိုင္းသို ့ကူး လာေလသည္။ အလိုက္သိေသာ မရွမ္းမကေခါင္ရည္ႏွစ္လံုး ႏွင့္ ဖန္ခြက္ တို ့ကို ပါ ယူလာခ်ေပးေလသည္။လူရႊင္ေတာ္ေဇာ္ႏိုင္လင္း က ” ဘယ္ေလမ်ား တိုက္လို ့တိုက္ဆိုင္ေနတာလဲမသိဘူး။ ဒီည ဇာတ္တိုက္ က လည္း မရွိေသး။ ရဲ၀င္းလည္းေရာက္ေနလို ့လာတာဒီဆရာႏွစ္ေယာက္နဲ ့ပါတိုး ေန ပါေရာလား ဟရို ့။ စားႀကဦး ဒီ မွာ ၀က္သားတုတ္ထိုး ပါလာတယ္။ ဆရာအေဂ်း ကန္ ေတာ့ဗ်ာ။ သတ္သတ္လြတ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး ။ကိုဗာလစားလို ့ရတာေပါ့။ ” ဟုေျပာရာ ေ၀ဒအေဂ်းက “ကိစၥမရွိပါဘူး။ စားႀကပါဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ္က ေတာ့ ဘယာေႀကာ္နဲ ့ဆိုျပီးပါတယ္။ ဆရာဗာလသာ အသား မစားရရင္မေနတတ္သလို ျဖစ္ေနတာနဲ ့အေတာ္ပဲေပါ့ဗ်ာ” ဟုေျပာ၏။

ကြ်ႏု္ပ္ကလည္း အသားျဖင့္ ျမည္းရျပီ ဟု ေတြးျပီးလက္ႏွိုက္ရန္ျပင္လိုက္သည္။ သို ့ေသာ္ျဖဴျဖဴ၀၀နတ္ကေတာ္ႀကီး ႀကာငျဖိဳး ရုတ္တရက္ေပၚလာ၍”မာမီနည္းနည္းေပးစား”အသံျပဳလိုက္ျပီး ဒုတ္ထိုးထုတ္ကို ေကာက္ျပီး တူျဖင့္ညွပ္ကာျမိန္ရည္ရွက္ရည္ ဆြဲစားေနေလသည္။ ႀကာငျဖိဳး ေနာက္နားကေတာ့အရက္ေပ်ာ္ သက္ခိုင္ လည္းပါလာေလသည္။ သူလည္း ပါဆယ္တစ္ထုပ္ေတာ့ဆြဲလာသည္။ကိုေအးဆိုင္ မွ ဘီအီး ထုပ္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ေခါင္ရည္ဆိုင္မွာ၀ိုင္းေကာင္းမည္ ဟု နတ္ကေတာ္ႀကာငျဖိဳး အႀကားအျမင္ရကာ လာေခၚေသာေႀကာင့္လက္က်န္ေလးကို ပါဆယ္ဆြဲ၍ လိုက္လာျခင္းျဖစ္သည္။

လူ၄ ေယာက္ႏွင့္ စည္ပိုင္း ႏွစ္လံုး စာခန္ ့ျဖစ္လာေသာေႀကာင့္ စားပြဲႏွစ္ခုဆက္၍ ထိုင္ရေလ၏။ မရွမ္းမလည္း အလုပ္မ်ားသြားသည္။ ေခါင္ရည္ပုလင္း လာခ်လိုက္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ထပ္မွာလုိက္ ျဖင့္ လက္မလည္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အတန္ပင္ ေထြလာေသာေႀကာင့္ စကား ၀င္ ေရာက္ေျပာရန္ႀကံေသးသည္။သို ့ေသာ ဇာတ္ပြဲလူရႊင္ေတာ္၊နတ္ကေတာ္၊ေ၀ဒဆရာ ႏွင့္ နယ္လွည့္ ေစ်းသည္ရဲ၀င္းသူ တို ့ႀကား စကားမေဖာက္ႏိုင္ပါ။ အရက္ေပ်ာ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ကႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္ရည္ေသာက္လိုက္ ျဖင့္ ေျမပဲေလွာ္သာစားရသည္။ နတ္ကေတာ္ က၀က္သားဒုတ္ထိုး ထုတ္ကို အပိုင္စီးထားသည္။

လက္က မခ်ပဲစကားေျပာလိုက္စားလိုက္ ျဖင့္ေခါင္ ရည္ လည္းေမာ့ ေနရေသးသည္။ အားလံုးေထြလာစဥ္ ရဲ၀င္းသူ က ၄င္း၏ လြယ္အိတ္ထဲ မွ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ အရာတစ္ခုဆြဲထုတ္လိုက္သည္။အားလံုးစိတ္၀င္တစား လွမ္းႀကည့္သည္ကို ရဲ၀င္းသူ ေက်နပ္စြာျပံဳးလိုက္သည္။ ျပီးမွ”ဒီ ပစၥည္းက ကြ်န္ေတာ္ နယ္စပ္နားက ရြာတစ္ရြာနားက အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ေရာင္းလုိက္တာ။ သူ ့ေျမးမ က ကြ်န္ေတာ့စီက အလွကုန္ပစၥည္းေလးေတြ လိုခ်င္လို ့တဲ ့။ပိုက္ဆံလည္းမရွိေတာ့ အဖြားႀကီး က သူ ့ေျမးမ အတြက္၀ယ္ေပးခ်င္လို ့ဆို ျပီး သူ ့တို ့မိသားစု အဆက္ဆက္ အေမြျဖစ္တဲ ့ဒီ ဟာကိုအလွကုန္ေတြ နဲ ့လဲယူသြားတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေရွးေဟာင္းပစၥည္းဆို၀ါသနာပါလို ့ႀကည့္လိုက္တာနဲ ့ အေတာ္ေရွး က်တဲ ့ ဟာတစ္ခု ျဖစ္မွန္းသိတယ္။ဒီေပၚမွာ ဂမုန္းပန္းလိုလို ပန္းပြင့္ပံုေလးေတြ ေဖာ္ထားတာ ေတြ့တယ္မဟုတ္လား ။ ဒီလက္ရာမ်ိဳး က အနည္းဆံုး ကုန္းေဘာင္ေခာတ္ေလာက္ကပဲဗ်။ႀကည့္စမ္းပါဦး” ဟု ဆို ျပီး ေ၀ဒအေဂ်းလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ေ၀ဒ အေဂ်း ကမ်က္လံု းပင့္ ၍ အတန္ႀကာေလ့လာျပီးေနာက္ ႀကာငျဖိဳးလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ငျဖိဳး က အေသအခ်ာ ပြတ္သတ္ႀကည့္ျပီး၊ အရြယ္အစား ကတစ္ေတာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္နဲ ့။ အေလးခ်ိန္က ပ်ဥ္းကတိုးသား နဲ့လုပ္ထားတာလားမသိဘူး။ ေလးလိုက္တာ။ ပန္းပြင့္ ပံုေလးေတြေဖၚထားတာလည္းလွလိုက္တာ။အမေလးေတာ္ ရင္ခုန္လိုက္တာ” ဟု ေျပာရင္း တစ္ခ်က္ကိုက္ႀကည့္လိုက္သည္။ လူရႊင္ေတာ္ေဇာ္ႏိုင္လင္း က ေတာ့”ရဲ ၀င္း ၊မင္း ဟာ က မင္းႀကီးမင္းေလး ကို ေရႊေဖာ့လံုး နဲ ့ဆံုး မလိုက္လို ့ ဆို အေနာ္ရထာ က ဆိုဖူးတယ္မဟုတ္လား။ ဒါ က အဲဒီ ေရႊေဖာ့လံုး မ်ားျဖစ္ေနမလား မသိဘူး။ ” ေျပာရင္း ကြ်ႏ္ုပ္ဆီလွမ္းေပးလိုက္သည္။ကြ်ႏ္ုပ္က ေတာ့ ဘာညာမွန္း မသိ ဤတုတ္တို ကို လက္ ျဖင့္ ဆႀကည့္ လိုက္အလင္းေရာင္ေအာက္ ျပန္ေထာင္ႀကည့္လိုက္ ျဖင့္ လုပ္ႀကည့္ေသာ္လည္းေခ်ာမြတ္ေသာ သစ္သားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္ ဆိုသည္မွလြဲ၍ မခန္ ့မွန္းတတ္ပါ။ေနာက္ေတာ့ ႀကည့္လည္း မထူးသျဖင့္ အရက္ေပ်ာ္သက္ခိုင္ဘက္သို့ကမ္းေပးလိုက္သည္။ သက္ခိုင္က ႀကည့္ျပီး ”ေရႊေဖာ့လံုး နဲ ့ဆံုးမလိုက္ ဆိုျပီး အမတ္ေတြ က ဒီတုတ္ကို လုပ္ ျပီး မင္းႀကီးမင္းေလးကိုရိုက္တာျဖစ္ႏိုင္တယ္။

ဆရာမ မတင္၀င္း စာအုပ္ထဲမွာလည္း အဲလို မ်ိဳး ပါဘူးတယ္။ ဒီလို တုတ္နဲ ့ရိုက္လို ့လဲ မင္းႀကီးမင္းေလး ေသသြားတာျဖစ္ႏိုင္တယ္“ဟု ေထာက္ခံလိုက္သည္။ ႀကာငျဖိဳး မွာ ရုတ္တရက္ လက္အုပ္ခ်ည္လိုက္ျပီး”ကိုယ္ေတာ္ႀကီးကိုယ္ေတာ္ေလး တို ့ကို ရိုက္တဲ ့ဒုတ္မ်ား လား ဘုရားဘုရား ။ပစ္မွားမိေတာ့မလို ့ေတာ္ေသးတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးတို ့ တပည့္ေတာ္မ ငျဖိဳးမသိနားမလည္ပဲ မရိုမေသျပဳမိတာခြင့္လႊတ္ပါ”ဟု တုန္တုန္ရင္ရင္ ျဖင့္ ေတာင္းပန္ ေနေလသည္။ထို စဥ္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို ့၀ုိင္းနား သို ့လူ တစ္ခ်ိဳ ့ လာေရာက္၍ျဖတ္သြားျဖတ္လာလို လို ျဖင့္ ဒုတ္ တံကို မသိမသာ လာေရာက္ ႀကည့္ရွုေနႀကသည္။ကြ်ႏ္ုပ္တို ့ကလည္း ကိုယ့္ ဘာသာ စိတ္၀င္စား ေန သျဖင့္သတိမထားမိလိုက္ေသးပါ။ျငိမ္ေနေသာ ေ၀ဒအေဂ်း က သတိထားမိျပီး ရဲ၀င္းကို ထို ဒုတ္တံကို အိတ္ထဲျပန္ထည့္ထားလိုက္ရန္ ေျပာလိုက္သည္။ မႀကာမီပင္ ေခါင္ရည္ဆိုင္အတြင္းသို့လူမ်ား စြာ ၀င္ေရာက္ လာထိုင္ႀကေလသည္။ ေခါင္ရည္မွာေသာက္ ျပီး စကား မေျပာႀကပဲ ထိုင္ေနႀကျခင္းျဖစ္သည္။ တံခါးေပါက္မ်ား နားတြင္ ေနရာယူ၍ထိုင္ႀကေသာေႀကာင့္ကြ်ႏ္ုပ္တို ့ေျပးလမ္း မရွိေစရန္စနစ္တက် ေန ရာယူ ေနႀကျခင္းျဖစ္သည္။ ၄င္းတို ့က ဘာလွုပ္ရွားမွုမွ် မလုပ္ေသးသျဖင့္ကြ်ႏ္ုပ္တို ့ မွာလည္း ေခါင္ရည္ဆက္ေသာက္ျပီး ျငိမ္ေနႀကသည္။

ဗာလ