ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္စ ဖြင့္ ေတာ့ ေမ်ာက္မ (၃) ေယာက္သာရွိေသးသည္။ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္မွာ မယ္စိမ့္ျဖစ္ေလသည္။ လက္ေထာက္ဂုိဏ္းခ်ဳပ္မွာ နႏၵာႏြယ္ဟန္ျဖစ္၏။ ဂိုဏ္းသား မွာ ကြင္းမျဖစ္ခဲ ့ရသူ ေႀကာ့ေႀကာ့လွုိင္ေခၚ အီးေႀကာ့ ျဖစ္သည္။ အီးေႀကာ့မွာ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္လုပ္ႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္း ရွိပါေသာ္လည္း ဂိုဏ္းသား မရွိျဖစ္မည္စိုး ေသာေႀကာင့္ ဂိုဏ္းသား သာ လုပ္ရေလသည္။ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္မယ္စိမ့္မွာ အေျမွာ္အျမင္ႀကီးသည္။ အေပါင္းအသင္းဆန္ ့ေအာင္ေပါင္းသည္။
ေမ်ာက္မအားလံုး သည္ အကူအညီလည္းေပးတတ္ႀကသည္။ စာဘက္တြင္မထူးခြ်န္ လွေသာ္လည္း စာကူးေပးျခင္းျဖင့္ ပညာပါရမီျဖည့္ႀကသည္။မယ္စိမ့္ ၏လက္ေရးလွလွ စာအုပ္မ်ား မွာ အရက္သမား တစ္အုပ္စု လံုး ၏ သင္ရိုးညြန္းတန္းမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ေကာင္းတာမ်ား ေရးျပီး ေက်းဇူး ဆပ္ျပီးျပီျဖစ္၍ ေက်းဇူးကန္းစကား မ်ားဆက္ေရးပါဦးမည္။
မယ္စိမ့္မွာ ရုပ္ရည္အားျဖင့္ မဆိုး ရွာပါ။ အရပ္ေလးနဲနဲ ပုသည္( ဗိုက္ကေလးျငိမ္းခ်မ္း ထက္ျမင့္ေသးသည္။)က လြဲ၍ ဘာမွ် ေျပာစရာမရွိ။ ၀က္၀ံ တစ္ေကာင္ကဲ့သို ့လည္းလမ္းေလွ်ာက္တတ္သည္။ စကတ္အရွည္ႀကီး ၀တ္ျခင္း၊ ၆ လက္မေဒါက္ ဖိနပ္စီးျခင္းျဖင့္ အနည္းငယ္ပု သည္ကို ဖာေထး၍ ေနတတ္သည္။ မိန္းကေလးပီသေအာင္ လည္းတတ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ အမူအယာအားလံုး မွာ ေႀကာင္နဲ ့ႀကြက္ထဲ မွ Jerry ႏွင့္ တစ္ေထရာတည္း တူေလသည္။
လူက လံုးလံုး ပု ပု ႏွင့္ လုပ္ျပေနျခင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းအရက္သမား အုပ္စုပင္မက သူရိန္၊ဆင္ႀကီး ၊ ျငိမ္းခ်မ္း (ရဲ၀င္းသူ မပါ) တို ့က ပါ လက္ေရွာင္ ႀကေလသည္။ ရဲ၀င္းသူ ကေတာ့ သဘာ၀ကၠုတၳိယ ေကာင္းစားေရး၀ါဒ ရွိသူ ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ သည္းခံႏိုင္သည္ဟု ထင္ရေပသည္။ သို ့ျဖစ္ေလ ရာ ကြင္းတစ္ခုခုျဖစ္ရျပီးေရာဆို ျပီး အရူးကြက္နင္းျပေနေသာ အီးေႀကာ ့ကို ေက်ာ္တက္ကာ ျပင္ဦးလြင္ ခရီးစဥ္ တြင္မယ္စိမ့္ "ေပါကြင္း" ရာထူး ရရွိခဲ့ေလသည္။
နႏၵာ ႏြယ္ဟန္ မွာ ေႀကာင္မဒန္းတစ္ေကာင္ကဲ့သို ့အသြင္ရွိေလသည္။ ကေလးစိတ္ေပ်ာက္ ကာစျဖစ္ေသာ္လည္း လူႀကီးစိတ္လည္း မေရာက္ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္။ မယ္စိမ့္ ၏ စည္းရံုးသိမ္းသြင္းမွုေႀကာင့္ သာ လူႀကီးပံုစံလုိျဖစ္လာသည္။ ရန္ကုန္သူသာ ဆိုေသာလည္း ၀တ္ပံုစားပံု ေနရာမက်။ အမူအယာလည္း မလုပ္တတ္။ (ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္ခန္ ့ႀကာ မွ ပညာအားလံုးတတ္သြားေလသည္။) ။ သို ့ေသာ္ ပညာေရးတြင္ေတာ့ မလစ္ဟင္း။
အရက္သမား အုပ္စု မွာ သူ ့တို႔ကို စာရွင္းျပဖို ့အားကိုး ရသည္။ အတန္းတက္၍ စာလိုက္ႏိုင္ေသာ ေယာက်ၤ္ားအားလံုး မိန္းကေလးမ်ားကို သာ စာရွင္းျပႀကေသာေႀကာင့္ ဗိုလ္ရြဲအုပ္စု မွာ အတန္းမွန္ေသာ သူမကို အားကိုး ရသည္။
ထင္ရာျမင္ရာ ရွင္းျပေသာေႀကာင့္ အလြန္ဥာဏ္ရည္ျမင္႔ေသာ ငျဖိဳး ခမ်ာ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးမေတာက္ႏိုင္ပဲ၊ ႏွာေခါင္းကသာ မီးေတာက္ႏိုင္ၾကသည္။ သက္ခိုင္မွ ျပန္ရွင္းျပျပီး ျဖည္းျဖည္းျခင္း နားလည္ေအာင္လုပ္ရေပသည္။ ငျဖိဳး ႏွင္႔ သက္ခိုင္ မွာ သူမ စာရွင္းလွ်င္ ဘယ္လို မွ် မလိုက္ႏိုင္ေသာေႀကာင့္ ေနာင္ေသာအခါ အျခားသူ ေအာင္ေသာ္လည္း ၄င္းတို႔ ဆပ္ပလီ ထိက်န္ ခဲ့ေလသည္။ လူလည္မ်ိဳးဆက္မွာကား စာပင္မလိုက္ႏိုင္ေသာ္လည္း လိႈင္မ်ိဳး၏ လက္ထပ္သင္ၾကားေပးမႈကိုေကာင္းစြာ ခံယူလိုက္ရေသာ တပည္႔ရင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ဘာဂ်ာေခါက္ေက်းဇူးျဖင္႔ လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကႊၽတ္ခိုးခ်သြားႏိုင္ခဲ႔ေလသည္။
အီးေႀကာ့ မွာေတာ့ ေရွ ့ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႏွစ္ေယာက္ကဲ ့သို ့ လည္းမဟုတ္။ မထင္ရင္မထင္သလို စိတ္ကူးေပါက္ရင္ေပါက္သလုိ ထထလုပ္တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မိန္းမျဖစ္ေနသည္ကို ေမ့ေနတတ္သည္။ ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာ၏။ သူမ်ား စား ေနသည္ေတြ ့လွ်င္ လက္မေရွာင္ ၊ လက္ဘက္ရည္ေတြ ့လက္ဘက္ရည္ေကာက္ေမာ့သည္။ မုန္ ့ေတြ ့လွ်င္ မုန္ ့တစ္ခု ေတာ့ ပါးစပ္ထဲေကာက္ထဲ့သြားသည္။ အစားအေသာက္မ်ား နင္းကန္းစားေသာက္ျပီး ၀မွာေႀကာက္ေသာေႀကာင့္ စက္ဘီး စီးသည္။ မစီးတတ္ပဲ စီးေသာေႀကာင့္ စက္ဘီးခဏခဏေမွာက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ စက္ဘီး တာယာကို ခါးမွာ ထား၍ ခါးေသးရန္ လွည့္သည္ဟု ႀကားရသည္။ ထို ့ေႀကာင့္ ေနာင္ ေမ်ာက္မမ်ားထဲသို ့ဂိုဏ္းသူ အသစ္မ်ား၀င္လာေသာလည္း သူမ က ေတာ့ အငယ္ဆံုး ဂိုဏ္းသားပင္ျဖစ္ေနခဲ့ေလ၏။
ဗာလ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment